Madeira

In januari 2019 zijn we 10 dagen wezen wandelen op het Portugese eiland Madeira. We hebben 5 verschillende plaatsen bezocht in het Oostelijke deel van het eiland. Onze reis eindigt in de hoofdstad Funchal.

Maandag 21 januari 2019 Aankomst

Na een kort nachtje in het A4 hotel gaat om 4 uur de wekker alweer. Om 4.30 uur zitten we al in de shuttlebus naar Schiphol. Alles verloopt vlot en genoeg tijd voor een veel te duur ontbijt. We gaan naar gate D86, ergens helemaal achteraan. Op tijd vertrekken we naar een platform voor een de-icing behandeling. We vliegen voor de wind in iets meer dan 3.5 uur naar Funchal. We worden daar al verwacht en er is een chauffeur en nog een envelop met papieren. Snel worden we heuvelopwaarts gereden naar Santo da Serra.

Tijd om het dorpje te verkennen. Op straat eten we een typisch Madeira brood Bolo de Caco op straat met vlees en een knoflookboter. In een barretje waar het de zoete inval blijkt te zijn, drinken we voor maar 1 euro koffie. De mannen die hier binnen vallen komen even een Poncha te komen drinken, het lokale drankje hier. We kijken in de 2 supermarktjes en verkennen het mooie en grote park. We kunnen ons voorstellen als het lente is dat dit echt een prachtige plek vol bloemen is, nu is het vooral groen. ‘s-Avonds eten we een heerlijke vis in het restaurantje waar we de enige gasten zijn deze avond.

Dinsdag 22 januari 2019 Levada dos Tornos

Om iets na half 8 gaan we een kijkje nemen bij het ontbijtbuffet. Nu zien we dat er toch meer gasten zijn in het hotel. Iets voor 9 uur zitten we klaar voor onze transfer naar onze startlocatie van de wandeling van vandaag. Die komt echter later omdat er oponthoud was door een ongeluk onderweg. Om 9.20 uur rijden we weg ri. Camacha. Camacha blijkt de eerste stop voor tourbussen vanuit Funchal en het is hier dan ook erg druk. Er zijn 2 kerken en dit is het centrum van de wilgenvlechters.

We volgen vandaag de “Levada dos tornos”. In het begin kunnen we de routebeschrijving al niet helemaal volgen maar we vinden de levada en daarna volgen we die de komende 15 km. De levada daalt heel geleidelijk en dus loopt ons pad ook vrij vlak. We hebben wisselende uitzichten op de zee of op hellingen met terrassen met gewassen en verspreid bewoonde of onbewoonde huisjes. We zien veel honden die vaak hard blaffen, geitjes en schapen met lammetjes in de wei. De natuur is groen en de eerste bomen kleuren hier geel. Overal zijn er wel bloemen te vinden maar nu vaak nog klein en niet zo opvallend. De varens rollen uit en de bomen zijn wisselend groen of kaal. Veel wandelaars komen we niet tegen. We zien wel mannen die de paden aan het maaien zijn en de levada’s schoon scheppen.

We eten onze lunch op de rand van het waterkanaal. Om 13.15 uur lopen wij verder en passeren nog een bloemkwekerij en lopen we in het bos door een vrij verlaten gebied met alleen af en toe een ruïne. Ook passeren we enkele tunnels waar we met een zaklamp doorheen moeten. Ons laatste stuk langs de levada mist wat stukjes pad. Dus moeten we even over de levada zelf lopen. Na 15.5 km laten we de levada achter ons en klimmen en dalen we het laatste stuk naar Santo da Serra. Om 15.15 uur lopen we de Pasteleria binnen, die de dag ervoor dicht was, voor koffie met iets lekkers.

Na een warme douche en even relaxen eten we ‘s-avonds weer in een ander restaurantje. We krijgen hier kip aan een spit die aan een soort kapstok boven je tafel wordt gehangen. De rest van het eten is matig maar het kost gelukkig ook niet al te veel.

Woensdag 23 januari 2019 Jas aan, Jas uit

De ochtend begint deze keer in een vrijwel lege eetzaal. Om 10 voor 9 staat er alweer een taxi voor ons klaar. Het regent vandaag. We dalen af via de bochtige wegen en passeren een aantal tunnels en staan dan een minuut of 20 later op de P-plaats bij Ponta de Sao Lourenco. Dit is het schiereiland in het uiterste noordoosten van het eiland. Hier start onze wandeling naar Cais do Sardinha PR8.

Het is een pad wat stijgt en daalt over vlonders, stenen trappen en rotsige paadjes. We genieten van prachtige uitzichten op kleurrijke rotsen, verschillende gesteenten, mooie bloemen, de snel wisselende luchten en de zee. Afwisselend is het bewolkt, schijnt de zon, komt er weer een regenbui over of steekt er een flink windje op. Jas aan, jas uit, vest aan, vest uit, zonnebril op of toch weer niet.. we maken alles mee qua weer.

Als we aankomen bij Cais de Sardinha, een soort oase omgeven door palmbomen, gaat het restaurantje net open. Het restaurantje blijkt nog maar enkele maanden open en alles moet hier per boot aangevoerd worden. We zijn de enige gasten op dat moment.
We besluiten ook de klim naar de top nog maar even te doen, ook al was het geen onderdeel van onze wandeling. Het is even een pittig klimmetje maar dan heb je een mooi uitzicht over het nog resterende deel van het schiereiland waar we niet kunnen komen. We zien onder ons dat het steeds drukker wordt. Terug naar beneden gaat het weer regenen… en bij het restaurant is het nu veel drukker.

Ook op de terugweg is er een hele kudde onderweg. Mensen van allerlei pluimage, in korte broeken en hemdjes maar ook helemaal ingepakt in jas en met muts, op crocs, ballerina’s, nette gympen of wandelschoenen echt alles komt langs. Sommige mensen zullen waarschijnlijk niet de hele tocht doen, denken we..

De zon zien we helaas niet meer. Iets na half 2 zijn we weer bij de P-plaats die nu helemaal vol staat (vanmorgen stonden er 1 of 2 auto’s). Goede tijd om te vertrekken. We nemen de bus van 13.55 uur. Een opdringerige taxichauffeur probeert ons met zijn praatjes nog over te halen om met zijn taxi naar Machico te gaan. I.p.v. voor €22 zou hij ons voor € 10 naar Machico brengen. Nee hoor, wij nemen gewoon voor € 2,60 samen de bus die ons in 30 min naar Machico brengt. Vanaf het busstation is het nog 10 min lopen naar Residential Amparo. Dit is gelegen achter het fort en vlakbij het kiezelstrand.

We mogen onze koffer, die al op ons stond te wachten, 3 trappen opslepen naar kamer 12 met zowaar een mini dakterras. Om de hoek hebben we een Pasteleria gespot met allerlei lekkers en prima koffie. Daarna dwalen we rond. Even kijken bij de haven, door de straatjes struinen, lekker fruit kopen en we besluiten voor onze vrije dag van morgen gelijk maar een auto te huren. ‘s-Avonds eten we heerlijk vis bij een eenvoudig tentje vlakbij en dat maar voor €22.50. Het is inmiddels weer gaan regenen.

Donderdag 24 januari 2019 Cruising

Het ontbijt hier is sober te noemen. Alles is hier net wat minder luxe dan in het vorige hotel. Na het ontbijt komen we er achter dat we onze wandelschoenen op ons dakterras hebben laten staan…buiten in de regen..een hele nacht.. oeps….. Gelukkig hoeven we vandaag niet te wandelen.

Iets voor half 10 zijn we bij de autoverhuur. We krijgen een mooie grijze Fiat Panda mee die nog onberispelijk schoon is. We rijden noordwaarts richting Porto da Cruz en kijken even bij de rumfabriek. Het blijkt vlakbij ons hotel waar we vanaf de volgende dag zullen verblijven. Voor de koffie belanden we op het terras bij het zwembad naast de zee met een prachtig uitzicht. Porto da Cruz blijkt een erg leuk dorpje te zijn.

We rijden verder en slaan Faial over en bij Sao Jorge komen we terecht bij een authentieke watermolen. Het is de laatste in zijn soort op Madeira en aangedreven door water uit de levada. Er wordt op dat moment maïs gemalen. Het is een soort ontmoetingsplek voor de mannen alhier. De man die ons wat vertelt over de molen spreekt goed Engels. Hij heeft lange tijd in Zuid-Afrika gewoond. Hij vertelt ons dat het gemiddeld loon hier op 450 euro per maand ligt. Veel jonge mensen trekken hier weg. We zien dan ook veel oude mensen in de dorpen. Sommige mensen strompelen letterlijk de berg op met een stok of rollator.

Het weer is ook nu weer sterk wisselend. Regen, wolken en zon wisselen elkaar af. Reinier probeert de Panda de hellingen op te krijgen, want een hele uitdaging blijkt. Hij blijkt niet vooruit te branden te zijn. We slingeren door vele bochten en op en neer over steile hellingen. Ook passeren we vele tunnels. Onderweg hebben we regelmatig mooie uitzichtpunten. We passeren nog een smalle tunnel waar ze hard aan het werk zijn. Onze Panda worstelt zich door het grind en de kuilen en de onderkant wordt ook even geschraapt over een flinke hoop met puin. Bijna blijven we erop vasthangen. De auto zit ook meteen helemaal onder de modder.

In Ponto Delgado gaan we op zoek naar een bakker of supermarkt maar die is daar niet te vinden. Uiteindelijk vinden we iets in São Vicente. Hier een grote gratis P-plaats die flink vol staat. Maar waar zijn al die mensen toch. Het regent inmiddels weer en in een café eten we een sandwich met bacon en ei.

We besluiten ook nog even bij de grotten te gaan kijken. We komen er net aan en worden gesommeerd snel tickets te kopen want de rondleiding begon. De rondleiding ging ook snel …snel… We moesten de verplichte zaken snel afhandelen en toen de grot in. We wandelen door zo’n 750 meter lavatunnels. Op zich mooi om te zien maar wel met een hele kudde. We voelen ons nu echt de toerist. We gaan maar snel verder na dit uurtje rondleiding.

We doorkruisen het eiland middendoor naar Ribeira Grande. Hier gaan we niet naar toe maar kijken vanaf een uitkijkpunt wel over de stad.
Opeens is het warm en zonnig, wel 20°C. We besluiten de oude weg te volgen en niet de snelweg. We slingeren door dorpjes en hebben uitzichten over de druk bebouwde zuidkust met heel veel bananenbomen. We willen eigenlijk via Monte binnendoor maar dit is allemaal wat onduidelijk en 1 of andere rare vent blijft tegen ons lullen in het Portugees en vraagt om geld en stuurt ons een andere kant op. We weten het ook niet meer en rijden terug en nemen nog een stuk snelweg en dan de afslag Camacha. Daar kijken we nog even bij de kerk en het centrum van het wilgenvlechten. Miljoenen mandjes zijn te koop en allerlei andere dingen, maar niet echt iets waar wij blij van worden. De mandenmakers, 2 oudere mannen, zijn helemaal in de kelder weggestopt. Jammer want veel mensen lijken niet de moeite te nemen hier naar toe te gaan. Inmiddels is het weer koud en nat. Tot aan Machico rijden we in een grijze mist van regen. We eten weer een prima maaltijd in het ons bekende restaurantje.

Vrijdag 25 januari 2019 Regen… Regen…

De koffers mogen met een taxi weer naar het volgende adres. Wij lopen deze keer naar ons volgende adres, zonder transfers. Na het ontbijt vertrekken we rond 9 uur en lopen we nu richting de haven. Hier begrijpen we de routebeschrijving al niet helemaal. Waarschijnlijk nemen we toch 1 trap te ver, maar uiteindelijk vinden we het pad toch terug. We moeten gelijk flink stijgen eerst langs de weg en daarna over een geitenpaadje met flinke keien en lekker modderig. Daarna dalen we weer iets af via een asfaltweg en dan vervolgen we onze weg langs de Levada do Canical.

Tot dat moment was het nog droog gebleven. Maar al snel gaat het regenen en wordt onze wereld weer grijs en mistig. Het is een soort miezerregen maar soms ging het ook harder regenen en we werden goed nat. Ondanks deze regen verlaten we toch de levada en klimmen naar het kustpad. Eigenlijk werd dit ons afgeraden bij regen, maar we wagen het er toch maar op en hopen dat het nog droog wordt. Als we bij de kust komen bij Boca do Risco (het gevaarlijke gat) schuilen we nog even in een grot. Het is dan net half 12 geweest. Als het even iets minder hard gaat regenen vervolgen we onze weg over het kustpad.

Een smal kustpaadje langs de wand met diepe afgronden naar de zee 350 m onder ons. Gelukkig is dit niet altijd goed zichtbaar door allerlei bomen en struiken. Ook de mist en wolken zorgen voor minder zicht. Maar toch is het
een mooi pad om te lopen. Het is wel heel modderig door de vele regen. Om kwart voor 1 zijn we bij een soort uitkijkpunt op 10.6 km. Hier lunchen we toch maar omdat het heel even iets minder hard regent.

Het paadje wordt breder en Porto da Cruz komt in zicht. De weg wordt beton en daarna asfalt en daalt flink. Ook het wandelpaadje daarna gaat steil naar beneden. Reinier maakt een zwerfkat nog blij met zijn blikje vispaté. Deze wordt helemaal schoongelikt. Dan lopen we nog over een smal paadje langs een niet meer in gebruik zijnde levada. Het laatste stuk gaat over een modderige weg en om 15 uur lopen we de boulevard op. Tijd voor koffie in het zwembadrestaurant van gisteren.

Dan op zoek naar het hotel Costa Linda. Onze schoenen trekken we deze keer bij de voordeur maar uit want we hebben complete modderkluiten onder onze schoenen. We krijgen een kamer vlakbij de receptie met seaview. De kamer is echter heel klein, en ook het bed is wel een heel klein uitgevallen tweepersoonsbed. Eigenlijk is alles hier erg klein uitgevallen.

Daarna op zoek naar een winkel, een bakkerij en de rumfabriek. Vandaag lijkt iedereen wel sjagerijnig te zijn. Een heel verschil met toen we hier gisteren waren, heel merkwaardig. Misschien komt het door het weer, denke we. Ook deze avond zitten we weer alleen in het restaurant.

Zaterdag 26 januari 2019 Levada do Furado

Om half 8 staat de wekker en gaan we eerst naar de Pasteleria. Ook deze keer is de man aldaar weer niet al te vrolijk. Maar ach, wij hebben ons broodjes en ze zien er goed uit en zijn ook nog warm. Ook zien we onze taxi al staan, veel te vroeg, met een slapende chauffeur. Om 8 uur kunnen we ontbijten. We zijn duidelijk de enige gasten en moeten deze keer iets bestellen van de kaart.

Deze keer hebben we een andere chauffeur die eigenlijk de weg niet weet. Eerst volgt hij gewoon het bord Ribeiro Frio maar dan keert hij toch weer om en neemt weer een andere afslag die volgens hem beter zou zijn. Maar dat blijkt ook niet de goede dus keren we weer om. Hij zegt: “Ja, nu weet ik het even niet meer, ik kom altijd van een andere kant en ik ben hier niet bekend”. Leontine adviseert hem maar gewoon de bordjes Ribeiro Frio te
volgen, die staan er niet voor niets. We stijgen snel naar flinke hoogte. Er zijn wel wolken vandaag maar die hangen heel hoog. Net voor we bij Ribeiro Frio komen herkent onze chauffeur de weg die hij anders neemt.

We worden afgezet op een plek met 2 café-restaurants en souvenirshops. We drinken nog een koffie en kijken even in de souvenirshop. Als er een bus Duitse bejaarden aankomt vinden we het tijd om snel te vertrekken. We volgen het bordje Portela 11 km. Wederom volgen we een levada door een groen laurierbos. De kleur groen overheerst vandaag. In het begin komen we niemand tegen. We passeren watervalletjes, rotsen waar we onderdoor en tussendoor moeten, een soort kloof. Het is modderig en regelmatig druppelt het water ook langs de rotsen. Het blijft droog en we zien zelfs even de zon.

Tegen de middag rukken er wel wat wolken op. Iets na half 1 arriveren we op de picknickplek om ong. 8.5 km vanaf het beginpunt. Hier is het opeens druk, een groep Engelsen en 3 Zweden uit Lapland. Het laatste stuk naar Portela dalen we nog langs een andere levada (“Levada de Portela”). Net voor we in Portela aankomen is ons zicht helemaal weg en is Porta da Cruz onder ons verdwenen. We nemen de bus van 14.30 en om iets voor 3 uur zijn we terug in Porta da Cruz. We drinken koffie en eten ook ‘s-avonds in de zwembadrestaurant waar ze ons al kennen. We zijn de enige gasten en als wij vertrekken gaat het restaurant ook dicht.

Zondag 27 januari 2019 Groen… Groen.. En heel veel regen

Het regent alweer op de vroege ochtend en er hangen donkere wolken. Deze keer hebben we weer een andere chauffeur die ons op komt halen. Hij spreekt nauwelijks Engels maar wel Frans, Portugees en Spaans. Dus dan maar in het Spaans. Hij begrijpt niet wat wij gaan doen..wandelen in de regen en het is nog koud ook… nee hoor dan moet je lekker in je bed blijven… En poncha drinken (het lokale alcoholische drankje). We worden afgezet bij de P-plaats (betaald) bij de Casa de Queimadas en lopen richting de huisjes met rieten dak. Het koffiehuis gaat net open dus kunnen we nog snel een bakkie doen. Buiten regent het gestaag door dus maar gehele regenkleding aan. Het is 1 grijze nevel zonder uitzichten.

Het pad is mooi en loopt langs een oude levada en op de heenweg komen we niemand tegen. Bij de eerste tunnel na 4 km komt een Zweeds echtpaar ons achterop. In totaal zijn er 4 tunnels en je moet vooral goed opletten voor je hoofd want sommige stukken zijn erg laag. Onderweg komen we meerdere watervalletjes tegen en krijgen we zelf soms ook een (koude) douche. Het pad is modderig met stenen, wortels en heel veel plassen. Uiteindelijk na 6.5 km komen we uit bij de groene caldeira (Caldeirao Verde) met een prachtige waterval, het eindpunt van deze wandeling.

We lopen nog een klein stukje door maar we weten niet waar dit pad naar leidt. We lopen terug en vinden een mooie droge plek voor onze lunch… ook al is het pas 12.15 uur. Daarna dezelfde weg terug. We durven de afdaling naar Ilha de São Jorge niet aan omdat op onze routebeschrijving staat dat je deze route niet moet lopen met regen. Te gevaarlijk. Dus keren we terug naar ons beginpunt Casa de Queimadas. Er zijn nu nog meer plassen en we
komen toch wel wat mensen tegen die nog op weg zijn. We bellen aan ons eindpunt voor een taxi en nemen nog snel een koffie. De taxi is er al snel en voor €10 worden we naar Hotel O Colmo in Santana gebracht. Gelukkig hebben we hier verwarming om onze spullen te drogen want echt alles is nat.

Na een warme douche kijken we even rond in het hotel en het dorp. We kijken bij de traditionele huisjes, de Colmo’s en in de winkels. De souvenirs zijn vooral prullaria of kurk uit Portugal. ‘s-Avonds eten we in de snackbar die als enige open is: vis en hamburger zonder broodje. Niet top, maar weinig andere keuze.

Maandag 28 januari 2019 Klauteren, Klimmen en Dalen

De dag begint wederom met wolken en regen boven de zee die onze kant op komt. Het ontbijt brengt ons lekker brood maar vieze koffie en volgens Reinier ook vieze kaas. Om 9.40 uur nemen we de bus naar Sao Jorge. We wagen het er toch maar op en vertrekken in de regen. De bus maakt een omweg via Ilha boven op de helling over een smalle weg. Bovenop keren we en gaan we dezelfde weg weer terug. Ook in Sao Jorge gaan we eerst de berg op en dalen dan af naar het dorp.

We stappen om ong. 10.20 uur uit bij de kerk. We dalen af via het dorp en vinden nog dure, maar wel goede koffie bij een uitzichtpunt. Dan dalen we een vrij steil keienpad af naar beneden. Aan de overzijde zien we een berg met een mooi zigzagpad omhoog. Daar mogen we later weer omhoog als we richting Santana gaan. Maar eerst zakken we af langs mooi gekleurde lavalagen. Beneden gekomen bij een ruïne slaan we linksaf naar een soort baai: “Ponta de Sao Jorge”. Een prachtig pad. Het laatste stuk moeten we klauteren langs een helling aan een paar touwen en over een dubieuze trap die tegen de rotswand is geplakt. We komen uit bij de kust en hier zijn flinke lavaformaties te zien en soort natuurlijke zwembaden. We hebben mooi uitzicht op de kust aan de andere kant van de punt.

We lopen dezelfde weg terug naar de ruïne. Dan lopen we verder langs een verlaten zwembadcomplex en beginnen we aan de flinke klim over het zigzag keienpad wat we eerder al gezien hadden.We moeten een paar honderd meter omhoog. Boven gekomen wijken we af van de route om een lunchplek te vinden. We vinden een rood lemenpaadje vlak langs de kust en langs de akkers. Hier eten we onze lunch en vervolgen dit pad tot een mooi hotel boven op de kliffen. Hier pakken we onze route weer op en raken die later ook weer kwijt. Het blijft continue klimmen. We zoeken zelf de weg omhoog met de grote supermarkt in ons vizier. Rond half 5 zijn we weer bij het hotel terug. ‘s-Avonds eten we in een leeg restaurant “Estrela de Norte” een prima pizza.

Dinsdag 29 januari 2019 Een dagje stad

We kunnen uitslapen… vandaag nog minder mensen bij het ontbijt. We vermaken ons nog even tot 10 uur wanneer we opgehaald worden. Een grote bus met sjagerijnige chauffeur die alleen maar onze enquête (die we niet ingevuld hadden) wilde hebben en verder geen woord zegt. Na 40 min worden we afgezet bij Hotel do Centro in Funchal. Onze kamer is al klaar. De enquête vullen we ook maar in…en geven we snel aan de chauffeur.

We gaan de stad in. We kijken in de oude stad en in de markthal waar we natuurlijk veel te veel betalen voor fruit en gedroogd fruit. Te toeristisch voor ons en ook veel te druk, dus snel weg en niet meer terugkomen. We verbazen ons over de vele verlaten gebouwen in de stad, sommige straten zijn gewoon helemaal verlaten en vervallen. In de oude stad vind je wel mooie beschilderde deuren en muren. We vinden nog een leuke gallery met mooie schilderijen en struinen rond maar de stad heeft niet echt iets in onze ogen. Twee grote cruiseschepen liggen in de haven.

In de avond eten we bij een klein restaurantje de dagschotel. Voor 15 euro hebben we prima gegeten en gedronken. Daarna gaan we op zoek naar een ijsje. Bij de eerste ijssalon waar we staan de kijken begint de jongeman lekker de niesen boven het ijs. We kijken elkaar aan …. en besluiten toch maar even verder te lopen… via een bezoek aan een souvenirwinkel komen we nog bij een andere ijssalon, waar we uiteindelijk wel een ijsje durven te kopen.

Woensdag 30 januari 2019 Onze laatste wandeling….

Het ontbijtbuffet is basic hier, geen ei en niet al te beste koffie. Na het ontbijt pakken we onze rugzakken en lopen we richting de kabelbaan. In de zone velha (oude stad) kijken we nog even een keer bij de beschilderde deuren en muren. Om 9.20 uur schuiven we achter 2 grote groepen, waarschijnlijk van een cruiseschip. Per 6 personen gaan we in een gondel en wij delen de gondel met een aantal Aziaten uit de groep voor ons. We stijgen flink met mooi uitzicht op de stad en de 2 cruiseschepen.

We verlaten de massa en lopen richting de andere kabelbaan. Hier gaan we onderdoor en dan dalen we eerst een stuk af en daarna hebben we een flinke klim naar het dorpje Romeiros. Hier stijgen we nog een stukje met een asfaltweg en dan pakken we de Levada dos Tornos op. We lopen door het groen en langs huisjes, verlaten huizen, tuintjes, dorpjes en zelfs een verlaten resort. Dit resort ver boven de stad heeft een werkelijk prachtig uitzicht. Enkele huizen lijken verbrand. Verder is het terrein helemaal afgesloten met hekken en dikke kettingen met sloten. Onderweg zien we heel veel honden en geiten. Rustige honden maar vooral veel blaffende honden.

We komen 2 theehuizen tegen. We eten onze lunch ter hoogte van theehuis Yasmin. We passeren regelmatig asfaltwegen. We kletsen onderweg nog met 2 mensen uit Noorwegen die met de mountainbike naar boven kwamen. Om 14.10 uur zijn we in het dorpje Nogueira. Een dorp van laag sociale klasse. Het ziet er allemaal wat vervallen uit net als de mensen hier. De bus naar Funchal gaat om 14.30 uur. Er zijn hier ong. elke 100 meter bushaltes. We dalen helemaal af naar beneden en de bus wordt hier goed gebruikt. Een half uurtje later zijn we in Funchal.

Daarna tijd om de koffer te pakken. ‘s-Avonds eten we in een Italiaans restaurant vlakbij het hotel. We eten visfilet van zeebaars met zoete aardappel en tiramisu. Voor €26.20 hebben we weer prima gegeten. Daarna wandelen we nog even langs de haven en over de boulevard.

Donderdag 31 januari 2019 En weer naar huis….

Onze laatste dag, de dag om te vertrekken. Om 7 uur snel nog even naar de bakker om de hoek om iets te eten te halen om mee te nemen. Om half 8 zitten we als eerste aan het ontbijt en om 8 uur gaan we richting de bushalte van de Aerobus. Die blijkt echter niet op de tijd te komen die op het bordje staat van de bushalte maar 20 minuten later. Dit stond er in hele kleine lettertjes bij, dat vanaf het beginpunt het 20-25 minuten zou duren voor de bus zou komen. Zodoende zijn we om iets na 9 uur bij het vliegveld. We hadden de dag ervoor al ingecheckt dus alleen even de koffers afgeven en door de controle. Dit gaat allemaal zeer voorspoedig. Nog tijd voor koffie en als we buiten op het terras staan zien we dat ons vliegtuig net is geland en onze koffers komen al voorbij gereden om de bagagekarren. Het is nu echt realiteit, we gaan terug naar Nederland. Netjes op tijd vertrekken we en zien we de laatste flarden van Madeira voor we in de wolken verdwijnen. De komende 4 uur zien we vooral een wolkendek tot aan in Nederland. Hier komen we in een grijs en koud landje van rond de 0 graden. We kunnen zelfs wolkjes blazen in de lucht, dat is weer even wennen. We moeten nog even wachten op de shuttlebus en staan daar vervolgens ook nog mee in de file. Daarna kunnen we met onze eigen auto aanschuiven in de file. Na bijna 2 uur mogen we ons eigen huis weer binnen stappen.