Nicaragua week 3

Woensdag 20 december 2017 – Lekker op de fiets

De dag begint vroeg: om half 5 worden we gewekt door de brulapen en om 5 uur begint het parkietenkoor ook weer te kwetteren. Om 6 uur er maar uit om net de zon op te zien komen. We moeten wachten tot kwart voor 8 om te gaan ontbijten. We hangen wat rond bij het meer en wachten. Reinier smacht naar zijn koffie. Het gaat echter allemaal niet zo snel en om 10 over 8 is er dan eindelijk koffie. Het fruit en de scrumbled eggs bij het ontbijt waren lekker. Wij zijn klaar om te vertrekken.

Al voor 9 uur staat de chauffeur van gisteren voor de poort, die nog gesloten bleek. Zo’n 20 minuten later staan we al in Granada bij Hotel con Corazon. Een werkelijk prachtig hotel met binnentuin en zwembad en 100% non profit. Met als doel betere scholing en daardoor betere kansen voor de kinderen. We krijgen een prachtige kamer bij het zwembad.

Tijd voor een lekkere cappuccino en plannen maken voor de komende dagen. We besluiten voor $5 per dag fietsen te huren en lekker de stad te gaan verkennen. Gewoon weer ons eigen plan trekken daar worden we blij van. We starten bij het oude treinstation (Antigüa Estación del Ferrocarril) welke gebouwd is in 1882. Er staat een oude locomotief en enkele treinstellen. De trein reed van Mombacha naar Chinandega, in het noorden. Het ziet er nog vrij goed uit. Voor $1 p.p. mochten we even binnen kijken.

Het volgende doel is het oude ziekenhuis. Volgens de “Lonely Planet” paradijs voor fotografen. Maar helaas er staat nu een hek omheen en er zijn mensen aan het werk op het terrein. Verboden terrein inmiddels dus. Het is ons onduidelijk wat ze er nu mee gaan doen, renoveren of ?. We nemen alleen even een kijkje door het hek. Het gebouw is al helemaal gestut. Van wat we zien moet het een indrukwekkend gebouw zijn geweest.

We fietsen verder naar het Fortaleza La Polvadora. Een wit fort met soort wachttorens gebouwd in 1748. We gluren even door het hek en gaan weer verder. Het is leuk om hier te fietsen maar je moet soms wel zigzaggen tussen de kuilen in de weg en tussen de auto’s door op de kruispunten in het centrum. Hier zie je geen fietsriksja’s maar allemaal paardenkoetsjes. Onderweg komen we ook nog de “Doña Elba Cigars” tegen. We nemen even een kijkje binnen.

We waren eigenlijk op weg naar de Cementario (de begraafplaats) maar we bleken even een andere kant op gefietst dan we dachten. Zo komen we bij de “Iglesia La Merced” met een klokkentoren waar je ook in kan. Wij landen echter aan bij Centro Social Tio Antonio. Dit helpt jonge mensen die doof zijn de mogelijkheid om te werken en zo zelfvoorzienend te worden. Ze werken in de hangmat-workshop of in het café “La Sonrisa”. We besluiten hier maar gelijk te lunchen. In een plaatjesboek wijzen we aan wat we willen hebben. We kiezen voor de pannenkoek met ananas en chocolade. Dit blijkt een prima keuze en wij zitten voorlopig weer vol. Ook kijken we in de workshop en de shop. Ze maken zeer kleurrijke hangmatten en allerlei andere variaties. De fiets zet je hier trouwens gewoon in de binnentuin van het restaurant.

We pinnen nog even wat geld en komen dan echt in het drukke centrum. De centrale markt blijkt gehuisvest in een majestueus gebouw. Langs de weg zitten hier allemaal kleding- en schoenmakers. Reinier ziet zijn kans schoon om de losgelaten zolen van zijn sandalen even te laten fiksen. Er wordt even een andere verkoper bijgehaald die Engels spreekt. Voor een paar dollar zijn de zolen weer gelijmd en genaaid.

Bij de budget supermarkt Palli (een soort Aldi) halen we even koud water en we laten onze geparkeerde fietsen daar mooi even staan en duiken de markthal in. Dat is altijd weer je ogen uitkijken en echt alles is te koop. Alleen die Panaderia (bakker) die kunnen we maar niet vinden. Daarna gaan we nog door de toeristische straat vol met restaurantjes en touroperators. We blijven op allerlei plekken weer hangen en uiteindelijk is het bijna half 5 als we eens bij het water aankomen van Lake Nicaragua. Geen strand en echt druk is het hier niet. Als je het water hier ziet en ruikt dan begrijp je dat wel.

Tijd om weer eens terug te gaan maar jet hotel. We nemen een duik in het zwembad bij ons voor de deur, zeer verfrissend. ‘s-Avonds eten we bij het Garden Café, prima eten voor een goede prijs.

Donderdag 21 december 2017 – Relaxen, vuur en water

De ochtend start weer vroeg. Om half 7 zitten we even aan een kop koffie en een stukje brood omdat we om 7 uur een boottochtje gaan maken naar Las Isletas. Dit zijn meer dan 300 kleine eilandjes voor de kust van Granada waarvan een aantal bewoond, of met een vakantiehuis erop of te koop.

We varen tussen de eilandjes door en zien allerlei soorten vogels. Het is nu nog vrij rustig met de bootjes, alleen wat lokale bevolking. We horen dat de meeste boottours om 9 uur starten en dat het overdag heel druk kan zijn. Wij zijn om 9 uur weer terug bij het haventje en zitten om 9.15 uur aan ons 2e ontbijt, nu iets uitgebreider.

Na het ontbijt pakken we weer de fietsen en gaan eerst even langs de supermarkten voor sap en broodjes. Daarna rijden we naar de Cementario. We gaan lekker even in de schaduw zitten. Door de bewaking worden we gewaarschuwd om niet achterop de begraafplaats te gaan dwalen omdat daar vaak berovingen plaatsvinden. Dus we houden het maar bij het begin.

We fietsen opnieuw naar La Merced kerk en bezoeken nu de “belltower” met mooi uitzicht over de stad en op de Mombacho vulkaan. Onze fietsen hebben we even ergens geparkeerd en iemand let er dan wel even op, voor een beetje geld. We drinken koffie bij het Cacao museum. We vinden het iets te toeristisch opgezet en behoorlijk geprijst dus toch maar geen tour. We gaan terug naar het hotel en relaxen bij het zwembad. Einde van de middag crossen we nog even naar het centrum. Even nog tijd voor koffie en iets lekkers bij een bakkertje.

Iets na half 5 gaan we nog op avondtour naar Masaya vulkaan. Wederom dezelfde chauffeur die onze laatste 2 transfers ook heeft verzorgd. Dit is zo’n 40 min rijden en dan kunnen we aansluiten in de rij. Complete file om naar de vulkaan te kijken. Voor ons staat een andere auto van de Silva company. Dit blijkt de neef van onze chauffeur. Overdag kost het 100 cordoba, maar in de avond $ 10 p.p. dus dat is flink cashen hier. Elke keer worden er ongeveer 9-10 auto’s doorgelaten en dan mag je 10 min kijken op de kraterrand. Een prachtige nieuwe asfaltweg brengt ons boven. Er staat een mooi muurtje maar dan zien we inderdaad een gat van oranje lava, echt wel indrukwekkend. Na 10 min. gaat het fluitje weer en mogen we weer vertrekken. Er komen nog hele colonnes naar boven. Het was een hele beleving en het was erg gezellig met onze chauffeur. Normaal hadden we ook nog een gids meegekregen maar die was niet meer beschikbaar. We hebben echter niet het idee dat we die gemist hebben. We besluiten nog even snel iets te eten maar dat bleek niet de beste keuze. Morgen nieuwe kansen.

Vrijdag 22 december 2017 – Vulkaan bij daglicht en Handwerk

We worden weer eens vroeg gewekt door mensen die het leuk vinden om 4.30 uur al toeterend en met allerlei soorten sirenes door de straten te rijden. We zijn inmiddels wel wat gewend. Verder gaat hier alles op een rustig tempo en kan het gerust meer dan een half uur duren voor je een ontbijtje hebt. Het gaat allemaal iets minder gestructureerd en het personeel heeft ook alle tijd voor een praatje. Reinier heeft een maatje gevonden in de klusjesman hier.

Om iets voor 9 uur staat er 4 man van de familie Silva bij het hotel. Allemaal broers en neven van elkaar en ze lijken nogal op elkaar. Ze hebben in totaal 6 auto’s rijden, allemaal Toyota Corolla’s in verschillende kleuren. Wij krijgen nu een ander familielid als chauffeur en gids mee. We starten de dag met Masaya vulkaan bij daglicht. Nu geen file en we kunnen de omgeving nu ook zien. We lopen nu ook het bezoekerscentrum even door over het vulkanisme in Nicaragua. De nieuwe weg naar boven blijkt er net 2 weken te liggen en ze zijn vandaag bezig met strepen trekken.

Het ziet er overdag toch wel even anders uit. Ze zijn druk bezig met het aanleggen van bestrating en nieuwe paden. Duidelijk een toeristische hotspot. We horen dat een half jaar geleden het lava een heel stuk hoger stond dan nu. Dit varieert nogal. Het uitzicht is niet kraakhelder, het is zwaarbewolkt. Terug naar beneden begint het dan ook te regenen. De volgende stop is Masaya Artisans Market. Een markt met heel veel keramiek, hangmatten, leer, hout, snuisterijen, sieraden, etc. Wij vinden het vooral heel veel van hetzelfde en de kwaliteit valt ons tegen. In Panama en Costa Rica was het houtwerk veel fijner. Snel uitgekeken dus. Tijd voor goede bak koffie nabij de centrale markt en dan op naar Catherina.

Caterina is 1 van de Pueblos blancos oftewel de witte dorpjes. Ieder heeft zijn eigen specialiteit van ambacht. Hier vooral heel veel plantjes en kleurrijke figuren van beton gemaakt. Tevens bekend om het uitzichtpunt op Laguna de Apoyo. We stoppen ook nog bij iemand die van bamboe echt van alles maakt, stoelen, lampen, parasols, hangmatten, etc. Het is inmiddels gaan stort regenen en we zitten in een soort mistwolk. Dat uitzicht kunnen we dus wel vergeten.

We rijden naar een ander dorpje Dan Juan de Oriente dat dan weer bekend staat om z’n keramiek en komen terecht bij de workshop van Valentin Lopez. Hij laat ons alle stappen van het proces zien wat in totaal 16 dagen in beslag neemt. De klei komt uit de omgeving en wordt vermengd met zand en water en wordt met de blote voeten gekneed. Alles wordt gedaan met natuurlijke materialen, de klei, de kleuren, de kwasten, e.d. Ze maken echt werkelijk prachtige dingen. We kopen nog iets en hopen dat we het heelhuids in Nederland kunnen brengen.

De lunch eten we in Caterina waar we inmiddels bij het viewing point weer kunnen genieten van een uitzicht. Om hier te komen moet ook weer betaald worden. We nodigen de chauffeur ook maar uit om met ons mee te lunchen. Dan gaan we naar Masatepe want dit staat bekend om het houtwerk. Overal winkels buiten met houten meubels en meubels spuiten gebeurd hier ook gewoon buiten zonder bescherming. Speciaal voor Reinier wordt er toestemming gevraagd om in een meubelwerkplaats te kijken. Dit is wel bijzonder en naast grote verschillen ook overeenkomsten.

Zo komt de dagtrip weer aan zijn eind en zijn we rond half 5 terug bij het hotel. We springen nog even op de fiets om naar de supermarkt te gaan en geld te wisselen bij een “coyote” in de stad. Na 3 dagen af en toe een minuutje wifi hebben we eindelijk in de avond weer de mogelijkheid de wifi te gebruiken in het hotel. Er is 2 hele dagen een monteur mee bezig geweest dit te fiksen.

Zaterdag 23 december 2017 – De overtocht en het eilandleven

Helaas moeten we hotel con Corazon weer verlaten. Dit was echt een leuke plek en vanuit Granada hadden we nog wel meer dingen kunnen ondernemen maar helaas de tijd is op voor hier. Om kwart voor 9 staat er al weer een familielid van de Silva familie voor ons neus. Deze keer de broer van onze gids gisteren. Met de zwarte Corolla worden we naar San Jorge gebracht. We passeren weer vele bananenbomen, suikerrietplantages en boerderijen met koeien. Je ziet zoveel mooie plaatjes aan je voor bij schieten, dat is het nadeel van op deze manier reizen.

Iets na 10 uur arriveren we bij de ferry. Het is hier lekker druk. We kopen voor 50 cordoba p.p. een kaartje en moeten onze naam op een lijst vermelden. Omdat het wederom flink waait lijkt Lake Nicaragua wel een zee, compleet met witte schuimkoppen. We zijn niet de enigen die mee willen en als we het veerbootje aan zien komen knijpen we ‘em wel even. Een bootje werkelijk helemaal afgeladen met mensen. En als je ziet wat mensen ook nog allemaal meenemen. Er passen ook nog enkele auto’s op.

Als de ferry zo goed als leeg is rijdt de ambulance die stond te wachten de ferry op. Er worden enkele mensen ingeladen en dan rijdt deze weer weg. Dan begint de grote intocht. Wij sjouwen onze koffer naar het middendek en staan buiten in het pad en vele met ons. We krijgen wat zwemvestjes aangereikt maar die zijn er niet voor iedereen. Je gaat wel denken waarom sta ik met een zwemvest aan op een ferry. Slik…… op goed geluk. Van veiligheidsvoorschriften hebben ze hier nog nooit gehoord.

10 over half 11 zijn we gereed voor vertrek en dan kan het slingeren beginnen voor zo’n 1.5 uur blijkt later. Sommige mensen zien er niet al te frisjes uit. Laten we nu net ook bij het toilet staan. 1 van de backpackers sluit zich een tijdje op in het toilet en je wil niet weten wat voor lucht er even later uit de roosters komt. Voor geen goud zouden we daar nog naar binnen gaan. Een tijdje later wordt er een emmer water opgehesen van het benedendek en die wordt even leeggegooid in het toilet met de zwabber er achteraan. Er zitten mensen met plastic zakjes en een kindje staat met zijn hoofd in de prullenbak. Net als gisteren is het zwaar bewolkt. De grote vulkaan Conception heeft wolken rond de top maar de andere vulkaan Maderas is compleet verdwenen.

Net voor we aanmeren in Moyogalpa springt er iemand overboord met een rouw om deze vast de maken aan een boei. Zo draait het schip naar de haven. De grote uittocht begint weer en dat gaat behoorlijk chaotisch. En het begint ook precies te regenen. We zien al iemand met onze naam staan en wij worden ingeladen in een Toyota landcruiser met chauffeur en gids. Waarom een gids is ons niet helemaal duidelijk. We hoeven alleen maar afgezet te worden bij ons hotel Paraiso bij Santo Domingo beach. Onderweg wordt ons uitgelegd welke tours we hier eventueel kunnen doen en wat dat moet kosten. Daar gaan wij eerst eens over nadenken.

Bij het hotel krijgen we een soort cabana met uitzicht op het meer (al lijkt het de zee) en veranda met hangmat. De kamer is ruim. Hier kunnen we wel 3 nachtjes verblijven. Het mooie strand daar zien we niet veel van. Waarschijnlijk door de harde wind die pal op deze zijde van het eiland staat. Het lijkt of het water extreem hoog staat.

We lopen even een stukje maar daar is niet veel te zien. We besluiten daarom maar fietsen te huren. Die zijn echter niet al te goedkoop: $2 per uur. En de kwaliteit blijkt niet optimaal. Bij Reinier doet de versnelling het niet. Toch lastig als je heuvel op moet. We fietsen even naar het dichtstbijzijnde dorpje Santa Cruz. Gehucht blijkt een betere benaming te zijn. Nu snappen we wel waarom iedereen hier een scooter of motor huurt. Dat gaan wij morgen ook maar doen en dit regelen we even ergens onderweg waar we gelijk even koffie kunnen drinken. Terug bij het hotel leveren we snel de fietsen weer in.

‘s-Middags lopen we de andere kant nog even op langs allerlei hotels en eetgelegenheden. We informeren af en toe wat ze hebben. Doordat we even verderop een kapucijnaapje op een auto zien zitten komen we onverwacht terecht bij een soort mini bakkertje. We raken ook aan de praat met een gezin wat hier staat. Zij komen vakantie vieren met kerst en oud en nieuw op het eiland. Ze wonen in Masaya en werken in Managua. De vrouw is lerares en verdient $100 per maand. Ze doen van alles om bij te verdienen. Ze maken ook slippers en kleding om te verkopen.

We vragen ook gelijk waar we goed vis kunnen eten. Mirador Cocobolca daar moesten we gaan eten. Dus dat doen we dan maar deze avond. Het ligt op ongeveer 10 min lopen van ons hotel. Door timmerlui wordt er hard gewerkt aan de ramen van het restaurant die tegen de harde wind van het meer beschermen. Omdat wij komen wordt ze gezegd dat ze wel kunnen stoppen. Ze krijgen nog eten en een biertje en waarschijnlijk morgen afmaken.

Op ons verzoek krijgen we gegrilde vis i.p.v. gefrituurde vis. Daar moeten we wel langer op wachten maar dat is het zeker waard. We zijn de enige gasten van het restaurant vanavond. Voor ongeveer $ 17 hebben we heerlijk gegeten. In het donker lopen we terug en zaklampjes heb je hier wel nodig op de weg. Op onze veranda relaxen we met een stevig windje om onze oren maar dit is wel verfrissend en minder last van muggen.

Zondag 24 december 2017 – In de wind en regen op de scooter

Een nieuwe morgen bij een nieuwe accommodatie dus weer een ander ontbijtje. Iedere keer weer een verrassing wat we kunnen krijgen. De blauw witte vogel met kroontje (white-throated magpie jay) weet het restaurant hier ook te vinden. Ze pikken graag een graantje mee van het ontbijt. En komen desnoods op de stoel zitten.

Om 9 uur worden onze 2 scooters gebracht. We krijgen even een korte instructie hoe alles werkt en dan kunnen we op weg. Niet alle wegen zijn bereidbaar voor onze scooter. Veel wegen zijn heel slecht en die kan je alleen doen met een motor of 4wd quad. Veel wegen zijn er niet dus verdwalen kan niet. Het is weer zwaar bewolkt dus er gaat voor de zekerheid maar een jas mee.

We rijden eerst naar Altegracia maar daar loopt het dood voor ons en er is ook niet zoveel te zien. Dus de andere kant op naar de haven Moyogalpa. Hier is altijd wel iets te beleven. Er vertrekt weer een boot maar het is nu redelijk rustig. Het begint ook precies te regenen dus zoeken we beschutting. Tijd om even koffie te drinken. Het ziet er veelbelovend uit met een mooi apparaat maar het duurt heel lang en het is dan inmiddels een lauw bakkie. Snel opdrinken dan maar.

We vinden het verder wel goed hier en gaan weer op weg. Op naar het uitzichtpunt Punta Jesus Maria. Via een zandweg komen we bij een hek. We mogen hier $1 betalen. Er staan wat standjes, er is een restaurantje en soort picknickplekken die half onder water staan. Het is redelijk verlaten en we zien ook niet helemaal het mooie ervan. Er zou een soort zandbank zijn waarover je zou kunnen lopen met uitzicht op de vulkaan. Maar helaas door het hoge stand van het water en de harde wind voor ons niet het idyllische plaatje zoals op internet. We raken aan de praat met een stel uit Waalwijk terwijl we schuilen voor de regen. Zij waren eerst naar Costa Rica geweest.

We gaan weer op weg en zien onderweg dat iemand in de tuin een varken aan het villen is. We stoppen toch maar even om een kijkje te nemen. We worden zeer hartelijk ontvangen. Ook krijgen van het oude mannetje van de naastgelegen winkel 2 heerlijke stukken watermeloen. De hele familie is bezig met het varken voor de kerst. Bijzonder om te zien terwijl allerlei dieren hier rondscharrelen in de tuin. In het winkeltje kopen we iets te drinken en 2 broodjes die erg lekker blijken te zijn.

We crossen verder en stoppen af en toe om foto’s te maken en dan wordt El Ceibo museum onze volgende stop. Hier krijgen we een rondleiding bij de archeologische vondsten op Ometepe eiland teruggaand tot 3000 kaar voor Chr. Van eenkleurig naar veelkleurig met prachtige figuren. Wel indrukwekkend om te zien wat ze al heel vroeger maakten. En gezien de materialen is er bekend dat er gehandeld werd met o.a. Colombia, Guatemala, Honduras en Mexico. Net als we weer op de scooter willen stappen begint het weer te gieten. Toch maar even wachten. We zitten er nog wel een half uurtje.

Als het weer redelijk droog is gaan we weer op weg. Natuurlijk houden we het niet droog en trekken we nu toch onze jas maar aan. Helaas heeft de helm geen vizier dus de regen in het gezicht en daar komen ook nog vliegen bij dus echt schoon zagen we er niet meer uit als we rond 16 uur bij de verhuur zijn. We hebben besloten morgen nog maar een dagje te gaan scooteren. De tank wordt gelijk bijgevuld. We rijden nog even door maar El Povenir voor de petroglyven. Een smal paadje leidt daar naar toe. Bij de eerste steen laten we onze scooter maar staan want het paadje wordt er niet beter op. Wij gaan verder wel lopen.

Daarna terug naar hotel voor een douche en in de avond eten we opnieuw bij El Cocobolca. Deze keer gaan we voor de gegrilde kip. Onderweg begon het al te regenen maar terwijl we daar zitten neemt de wind toe en gaat het hozen. Dus net op tijd gearriveerd. Ook de kip is weer prima en voldaan lopen we terug en komen we droog bij ons hotel. Het hotel blijkt 1 van de oudste te zijn op deze plek. Het beetje strand wat wij nu hebben lijkt in niets op de prachtige plaatjes die we op internet tegenkomen.

Maandag 25 december 2017 – Op de scooter en aapjes kijken met de kerst

Een nieuwe dag op Ometepe eiland. Vandaag is het kerst. Wij zitten iets na 7 uur aan ons ontbijtje met vandaag weer blauw in de lucht en een zonnetje. De wind is nog steeds stevig te noemen. De vogels zijn ook alweer present.

Lekker op tijd zijn we op weg naar Charco Verde, een natuurpark. Hier kunnen we wandelen en er is een vlindertuin. We doen gewoon alle drie de routes die er zijn. Eerst door het bos en dan langs het strand en de lagune. En dan klimmen we omhoog en gaan we over een soort schiereiland. We zien heel veel hagedisjes, vogels, vlinders en brulapen. Eerst vinden we er 2 in een boom maar die gaan met hun rug naar ons toe zitten en precies zodat wij ze niet kunnen zien. Daarna vinden we een hele groep die we al in de verte horen brullen. Ze zijn lastig te zien maar prima te horen. Dan vinden we er nog 1 die perfect te fotograferen is.

Ook het water in de lagune staat hoog. De bankjes en vele bomen staan met de voetjes in het water. We hebben mooi uitzicht op de actieve vulkaan Conception. Einde van de ochtend bezoeken we de vlindertuin ook nog die mooi is opgezet. We besluiten op zoek te gaan maar een lunch adresje. We stoppen nog even langs de weg om water te kopen en krijgen zomaar weer een halve lemondulca. Een vrij zachte soort citrusfruit, erg lekker, maar ons niet bekend in Nederland .

We kijken eerst bij de haven waar een ferry ligt, die vrij werkeloos lijkt. Er is hier ook niets te beleven. Dus proberen we een volgende afslag. Hier vinden we aan het water een leuk restaurantje Rancho Morgan. Er is van alles te zien. Vrouwen zijn de was aan het doen, kinderen spelen in het water, mensen zijn hun motor aan het wassen en ook de koeien en paarden komen af en toe een slokje nemen. Ook baden mensen in het meer. Even je haar in soppen en dan kopje onder en weer klaar.

We bestellen een sandwich met ei en jam en een fruitdrankje. Het duurt ook wel weer een tijdje. We zien op een gegeven moment 1 van de jongens met de fiets komen met allemaal plastic tassen. De ingrediënten moesten blijkbaar nog even gehaald worden. We krijgen uiteindelijk heerlijke bruine broodjes voorgeschoteld en voor 320 cordoba’s prima gegeten.

We besluiten een kijkje te nemen bij “Ojo del Aqua”, een soort thermaal bad. Natuurlijk is het kerst vandaag en iedereen vrij en dat betekent dus dat het echt megadruk is. We gaan maar weer rechtsomkeert. Op naar het hotel en dan gaan we daar wel zwemmen. We besluiten eerst het meer in te gaan. Al lijkt het de zee met de hoge golven. Het water is verrassend lekker warm en het is leuk om door de golven te springen. Het zwembad laten we maar voor wat het is, gelijk naar onze cabana de douche in. Want echt schoon is het water niet en lavazand heb je overal.

Om 5 uur worden onze scooters opgehaald. Aan de overkant van de weg blijkt een complete file te staan voor een hele kudde kapucijnaapjes die wel trek hebben in kaakjes, koekjes en chips. Ze komen het gewoon halen bij de mensen.We gaan gelijk maar op zoek naar een eettentje en we komen terecht bij Jacklin. Het is nog wat vroeg maar ach we bestellen toch maar. Reinier gaat voor het rundvlees en Leontine voor de kip. Allebei goed van smaak maar het vlees was niet zo top als bij Hato Nuevo. Terug bij het huisje dringt de werkelijkheid door. De koffer moet weer gepakt worden. Morgen gaan we naar onze laatste bestemming. Het einde komt nu echt in zicht.

Dinsdag 26 december 2017 – De laatste bestemming van onze reis

Om 7 uur present bij het ontbijt maar die laat vandaag op zich wachten dus het wordt nog even haasten want om 8 uur staat onze transfer klaar om ons naar de haven te brengen. Om 9 uur gaat de boot terug naar het vaste land. Er staat een stevige wind maar we hebben deze keer windje mee. Ook is de boot deze keer niet volbeladen. Om 20 over 10 staan we weer heelhuids aan de overkant. Het is zo’n 40 min rijden naar San Juan del Sur. De echte strandbestemming met heel veel strandtenten en surfshops.

We dwalen maar eens door het dorpje heen en besluiten morgen maar een surfuitstapje te maken met les (in de baai voor beginners). Vandaag is gewoon relaxen, drankje drinken in een strandtent en hangen bij het zwembad. Ons mentaal een beetje voorbereiden op het feit dat we straks echt terug gaan naar Nederland. Niet meer in de korte broek op je sandalen…. dat zal weer wennen zijn in de winterjas.

We kijken naar de zonsondergang op het strand en dat is hier echt snel gebeurd. Je ziet letterlijk de zon zakken in zo’n 10-15 min , in de zee in ons geval. ‘s-Avonds eten we bij een heel slecht vistentje. Het kost niet zoveel maar het is gewoon bar slecht. Het is teleurstellend. Bij de shop kopen we nog maar een ijsje als toetje om onze maag nog een beetje te vullen. Later in de avond drinken we nog iets in een strandtent. In een bar bij ons om de hoek staat een bandje te spelen, er zijn allerlei eettentjes op straat waar vooral de locals eten. Het is hier wel gezellig in San Juan del Sur.

Woensdag 27 december 2017 – Surfing

Vandaag ons eerste ontbijtje in hotel Casablanca. We kunnen deze keer kiezen uit 3 ontbijtjes Nica, Americano en Special. We nemen Americano en Special en delen alles weer. Elke keer is het weer een verrassing wat je krijgt en vooral ook hoeveel. Deze keer geen fruit maar wel voldoende toast en 1 forse pannenkoek die prima te eten is.

We maken ons klaar voor een dagje surfen. We zijn al ruimschoots op tijd bij de surfshop en krijgen een shirt met lange mouwen aangemeten. Dan begint het wachten op de auto die mensen is gaan ophalen maar dit duurt en duurt. Uiteindelijk is het bijna half 10 voor we vertrekken. Maar ja wachten zijn we wel gewend hier en we hebben toch de hele dag.

Op de weg flinke opstoppingen wat hier redelijk normaal blijkt. Daarna gaan we over op een onverharde weg waar je alleen met de 4wd kan komen. We komen aan op Remanso beach. Een mooi geel strand en heel veel mensen al met hun boardje in het water. Wij krijgen ook een board en dan begint het droog oefenen. En dit is vooral heel vaak hetzelfde oefenen om goed op je board te gaan staan in het water. Sergio is onze surfleraar, een super gebruinde gast met lang haar.

Dan mogen we het water in. Eerst voelt het met fris maar als je er eenmaal in bent is het heerlijk. Nu is het wachten op de golven. Sergio geeft aan wanneer we moeten gaan peddelen en ook wanneer we moeten gaan staan. Ook krijgen we nog even een extra duwtje en dan is het aan ons. Dat valt natuurlijk niet mee en dat betekent veel zeewater happen. Maar als de tijd vordert lukt het ons allebei om een aantal keer op het board te blijven staan. Na ruim 2 uur les tijd om even iets te eten en te drinken.

Daarna mogen we het zelf gaan proberen en dat blijkt niet mee te vallen. Je moet inschatten wanneer er een goede golf komt en wanneer je moet gaan peddelen en elke keer zijn we te laat en is de golf al onder ons door gegaan. Dat valt tegen dus.

We eten en drinken af en toe iets bij de strandtent en gaan dan het water weer in. Uiteindelijk gaan we met de laatste Shuttle van 16.30 uur mee terug naar San Juan. De dag is dus goed vol gemaakt. Onze chauffeur is deze keer een knotsgekke Australiër. Hij werkt een maand en houdt dan weer 3 maanden vakantie. Nu ging hij ook weer terug naar Australië om een enorm muziekfestival op te bouwen voor 25.000 man. Dit deed hij op steeds andere plaatsen in Australië. Hij vertelt van alles en wij hebben echt enorm met die gast gelachen.

In de avond eten we bij de pizzeria die onze surfleraar ons had aanbevolen genaamd San Juan. En dit bleek inderdaad een prima keuze want de pizza’s waren erg goed. Waar we eerst alleen zaten liep het restaurantje helemaal vol. Achteraf bleek aan de andere kant nog een deel restaurant te zitten. Toen begrepen we ook waarom er zoveel personeel in de keuken liep.

‘s-Avonds gaan we maar eens kijken wat er te beleven is. We belanden in een bar waar de 2 surfleraren zijn en de 2 Canadezen die vandaag bij ons in de auto zaten en nog een Nederlands stel uit Scheveningen. We sluiten ons aan en gaan mee naar de volgende bars. De 2e bar is Henry’s Iguana Bar. De meest hippe tent en afgeladen en de muziek staat hier vooral knetterhard. Er komt een bak met ijs, een grote fles Flor de Cana, (de rumspecialiteit van Nicaragua) en een aantal blikjes Sprite op onze tafel. Deze betalen we met z’n allen. We trachten ook te kletsen met Sergio maar het is lastig communiceren met die herrie.

Als de fles leeg is gaan we naar de volgende plek waar we kunnen dansen: Lost in Translation. Hippe plek met schommels, een kooi en een paal en obers in superman pakken. We voelen ons hier toch wel een beetje oud. Het meeste publiek is hier toch begin 20. Onze surfleraren kennen werkelijk echt iedereen, de locals maar ook de toeristen die soms ook voor langere tijd hier blijven hangen. Wij houden het om half 1 maar voor gezien. Terwijl de rest waarschijnlijk nog tot in de vroege uurtjes is doorgegaan.

Donderdag 28 december 2017 – Zoef Zoef!

Ons laatste echte vakantiedag besluiten we nog goed te besteden. We hebben een tour geboekt in een Adventure Park. Voor die tijd hebben we nog even tijd om wat dingetjes te kopen en nog 1 keer over het strand te lopen. Uiteindelijk komen ze ons om 10.30 uur ophalen en halen we op 2 plaatsen in San Juan nog mensen op. De laatste plek is wel een heel luxe resort hoog boven San Juan. Hier halen we een familie met kind en de nanny op.

Als we aankomen worden we gelijk al getrakteerd op een stel brulapen. Daarna gaan we met ATV voertuigen de berg op over een modderig paadje. Al een belevenis op zich. Boven aangekomen hebben we een prachtig uitzicht op Ometepe aan de ene kant en San Juan aan de andere kant.

We starten met een wandeltochtje door het bos. Onze gids lijkt niet echt veel te weten en stampt overal voorbij. We zien veel verschillende soorten bomen. We horen ook dat in december normaal gesproken vruchten en/of bloemen hebben, maar nu niet. Normaal hoort het niet meer te regenen in december maar wij hebben toch zeer regelmatig regen gehad. En zolang het niet helemaal droog wordt dus geen bloemen in de boom en daardoor dus ook veel minder vogels. Ook heeft de tropische storm van oktober veel bomen neergehaald.

Aan het eind van de wandeling komen we bij de verblijven van de iguana’s. 6 volwassenen en 18 baby iguana van 3 maanden oud. Prachtige beesten die we hier weinig hebben gezien. In Costa Rica kwamen we ze overal tegen. Reinier mag nog even een baby iguana vast houden. Dan begint onze canopy tour. We krijgen ons harnas aan, een handschoen en een helm. Helemaal klaar voor de ziplines. We lopen eerst nog een stuk omhoog en dan begint ons avontuur over een stuk of 10 staaldraden van platform naar platform. Een hele belevenis. 2 keer hangen we op ons kop als een soort aap. We doen het samen met 2 Amerikaanse meiden. Het is al 2 uur geweest als we klaar zijn. Onze transfer zou om 3 uur zijn dus hebben we maar even een berichtje gestuurd dat we dat niet gaan halen.

We moeten wachten tot de Atv ons weer naar beneden kan brengen. Inmiddels is het ook weer gaan regenen. Uiteindelijk zijn we om 15.20 uur bij het hotel terug en kunnen we zo in de auto stappen van onze transfer naar Managua. Het is zo’n 2.5 uur rijden en ook onderweg weer forse regenbuien. De afstand naar Managua is eigenlijk niet zo groot maar er zijn veel voertuigen die langzaam rijden op de weg en waar je niet voorbij kan. En dit houdt enorm op. Je ziet ossenkarren, fietsers, paarden en paggio’s naast de auto’s, motoren en vrachtwagens. Langs de weg loslopende honden, kippen, paarden, koeien, etc. Wel even anders dan in Nederland. We horen ook dat het gebied rond Rivas helemaal overstroomd is geweest met de tropische storm in oktober.

We komen in het donker aan in Managua. We verbazen ons weer op welke plek ons hotel ligt, ergens in een wijk achter een hek maar met hele slechte wegen. Hotel is verder prima. We kunnen nog iets te eten bestellen en dan de koffer echt definitief pakken. Morgen gaan we echt terug en zit onze reis hier er weer op.