Dinsdag 20 mei 2014
Met Croatia Airlines vliegen we vanaf Schiphol naar Dubrovnik. In de avond landen we in Dubrovnik waar het nog een heerlijke temperatuur is. Om half 10 in de avond arriveren we met de taxi bij Toni Bokun Guesthouse gelegen aan de haven.
Woensdag 21 mei 2014
Een lekker ontbijt buiten in het zonnetje daar kunnen wij wel aan wennen. Onze chauffeur Vladko is al gearriveerd en even later verlaten we de stad. Na iets meer dan een uurtje staan we bij de Kroatische grens. Er staat gelukkig geen lange rij voor de douane en zonder verdere vragen mogen we doorrijden. We zijn nu de EU uit en even verderop komen we bij de grenspost van Montenegro. Hier staan we meer dan 30 minuten in de rij. Uiteindelijk hier ook geen vragen. We waren geïnstrueerd dat als we vragen zouden krijgen dat we moesten zeggen dat we vrienden waren. We zitten namelijk niet in een taxi maar in een Citroen C3 van Vladko. Hij vertelt over zijn leven met vrouw en kind en zijn werkzaamheden m.b.t. wandelreizen. Montenegro is geen onderdeel van de EU maar de euro is wel het betaalmiddel.
Rond half 12 is er een mogelijkheid om even koffie te drinken. We rijden dan inmiddels al een heel stuk rondom de baai van Kotor en passeren ook de plek waar ons 2e hotel van deze reis staat. Het is al behoorlijk warm. Het leven gaat hier duidelijk wat relaxter, de wegen zijn goed, de meeste auto’s iets ouder. Van de taal kunnen wij maar weinig maken. Dan begint de klim naar Lovcen N.P. We rijden flink door en halen nog een bus en 3 cementwagens in op de smalle bergweg. De uitzichten naar beneden, op de baai, zijn werkelijk prachtig. Vlak voor we onze bestemming hebben bereikt komen we nog politie met 2 mooie, grote, zwarte auto’s erachter tegen. Even later horen we dat dit de president was. Bij ons hotel waar we rond half 1 arriveren blijkt heel wat bedrijvigheid, veel mensen, muziek en vertier. Het blijkt vandaag Onafhankelijkheidsdag. Iedereen blijkt vrij te zijn vandaag. We relaxen deze middag op het grasveld bij het hotel tussen de boterbloemen en blauwe druifjes. ‘s-Avonds is de drukte voorbij en zitten we alleen in het restaurant. Het lijkt wel of we de enige gasten alhier zijn.
Donderdag 22 mei 2014
Ook bij het ontbijt zitten we weer alleen in het restaurant. Helaas is de koffie het meest vieze bakje wat we ooit hebben gehad. Buiten schijnt de zon alweer volop. Om 9 uur starten we met onze eerste wandeling. We komen langs een in aanbouw zijnde hotel en langs bronnen met mineraalwater. Na het eerste stuk over het asfalt buigen we af naar een pad door het bos met vele stenen en takken. De paadjes lijken niet echt recent onderhouden. We hebben afwisselend asfalt of bospaadje maar vaak lijkt het niet helemaal te kloppen met onze routebeschrijving. Op een gegeven moment hebben we helemaal ruzie met de routebeschrijving, niets lijkt meer te kloppen, we dolen door de bladeren tussen de bomen weer en grashelling af en dwalen en dwalen.
Uiteindelijk zien we daken van huizen en komen we in een dorpje terecht. We vragen waar we terecht zijn gekomen: Dubrava. Ja dat staat wel op de kaart maar lag niet op onze route. We moesten naar Centinje, dus lopen we hier maar heen via de weg. Aan het einde van de weg zitten 2 mannetjes op een stoel bij een hok waar Restoran op staat. Ze wenken ons en wij denken daar kunnen we vast iets te drinken krijgen. Er komt echter alleen een grote plastic te voorschijn, met alcohol. Hier bedanken we toch maar voor. Dan komt er brood met ham te voorschijn wat we aangeboden krijgen, dit blijkt wel erg lekker te zijn. De man verstaan we nauwelijks, de taal klinkt hier als Russisch in onze oren. We begrijpen wel dat de man bergen beklimt of beklommen heeft. Hij heeft het over Mount Everest in Nepal en over Zwitserland en Oostenrijk. We bedanken meneer voor het brood en vervolgen onze weg.
We passeren een begraafplaats en een kleine supermarkt. Er rijden hier vele vele oude VW Golfjes van de 80-90 er jaren. Erg populair hier. De weg krijgt steeds meer bebouwing en sneller dan verwacht lopen we Cetinje in. Buiten de stad zien we allerlei vervallen fabriekscomplexen. In het centrum een mooi brede laan met bomen met oude gebouwen, sommige nog best mooi, andere vervallen. Op een bankje eten we onze broodjes op die we daarvoor in de supermarkt hadden gekocht. We kijken nog even in een klooster en gaan daarna op zoek naar het Grand Hotel. Hier zullen we rond half 6 opgehaald worden. Een kolossaal grijs bakbeest, sovjetstijl, duidelijk vergane glorie, kapot, vuil en oud. We hebben nog even tijd over dus vermaken ons in een soort park met een spelletje Kolonisten.
Om stipt half 6 rijdt er een witte Renault voor met een vriend van Vlatko, die ons op komt halen. We kletsen gezellig in het half uurtje bergopwaarts terug naar het hotel Ivanov Konak. Het terras zit wederom goed vol maar als wij ‘s-avonds gaan eten is het wederom verlaten. We kunnen zelf de lampen aan doen in het restaurant. We mogen wel iets kiezen van de kaart maar worden toch lijken we lichtelijk in een bepaalde richting van keuze te worden geduwd. Het eten komt snel en zodra we onze vork neerleggen is ons bord bijna al weg en staat het volgende alweer klaar. Het eten was wel lekker en dan vooral het toetje.
Vrijdag 23 mei 2014
Ook deze dag vertrekken we weer rond een uur of 9. Op de picknickbankjes zien we een jong vogeltje zitten met nog donshaartjes. We kunnen ‘em zeer dicht naderen en hij lijkt ons wat hopeloos aan te kijken. We proberen wat broodkruimels te voeren maar die hoeft het vogeltje niet. Omdat hij niet echt vast op zijn pootjes staat zetten we hem maar van de leuning op de tafel met wat broodkruimels erbij. We laten het vogeltje toch maar achter en gaan van start. We lopen langs een museum en dan bij een verlaten huis het bos in. Even verderop komen we op een groot veld vol stenen en prachtige bloemen.
Dit steken we over en komen daarna op de weg naar het dorpje Mali Bostur. We kunnen gezien de conditie van de weg niet voorstellen dat dit een groot dorp zal zijn. Het blijken wel 3 huizen te zijn en er is niemand te zien. Bij het laatste huis begint het wandelpad. Deze keer vinden we gelukkig wel de goede markeringen. We klimmen zigzag omhoog en lopen tussen prachtige bloemen in allerlei kleuren. We passeren ruïnes en waterbronnen. Bovenaan komen we op een volle P-plaats en hier staat ook een restaurant met een prachtig uitzicht over de omgeving. We zoeken een plaatsje op het terras voor een koffie. We kletsen met een Australische vader met dochter die een boottocht maken vanuit Griekenland naar Kroatië.
Na onze stop klimmen we de trappen op naar het Mausoleum boven op de berg. Boven op hebben we rondom uitzicht, we zien de baai van Kotor en heel vaak de besneeuwde toppen van de Albanische Alpen. Na onze lunch beginnen we weer aan onze afdaling. Het eerste stuk is hetzelfde als op de heenweg maar daarna slaan we af naar Velji Bostur. We lopen wederom door prachtige velden vol met bloemen. Daarna dalen we af door het bos. Op een gegeven moment krijgen we de eindbestemming in zicht maar dan moeten we nog een flink stuk afdalen. Om kwart over 3 stappen we ons hotel weer binnen.
Het is bewolkt en het personeel lijkt niet veel gasten meer te verwachten op het terras en dus worden kleedjes en menu’s maar weggehaald. Ook deze avond zitten we weer in ons eentje in het restaurant. We hebben opeens gloednieuwe menukaarten maar de muziek is nog hetzelfde als iedere avond. We worden hier wel een beetje melig van. Het is hier een wat dode boel, er is blijkbaar naast de 2 wandelingen die we gedaan hebben niets te doen. Als we er naar vragen kunnen ze niets verzinnen. Elke dag staan de mannetjes van het restaurant buiten bij de deur te wachten op gasten, er is een terras maar bijv. geen speelgelegenheid voor kinderen of info over de omgeving. Blijkbaar moeten ze het hier nog leren. We besluiten nog maar even naar buiten te gaan en vinden daar het vogeltje van de ochtend. Hij hupt vrolijk in het rond en komt naar ons toe, maar ook deze keer geen honger.
Zaterdag 24 mei 2014
Deze dag is onze rustdag en we hebben geen idee wat we nu kunnen gaan doen. We worden voor ideeën verwezen naar de Tourist Info. Deze blijkt wel open maar er is niemand en er hangt 1 kaart, geen verdere info. We maken een foto van de kaart die ophangt en kiezen maar een lijntje uit die op de kaart staat. De 750 R zou achter ons hotel beginnen en ongeveer 8 km zijn. De route gaat geleidelijk omhoog door de beukenbossen. We komen niemand tegen. Als we uitkomen bij een uitzichtpunt blijken we geen uitzicht te hebben want we zitten inmiddels in de wolken en alles is grijs om ons heen. We besluiten maar even te gaan zitten en te wachten. En jawel even later trekt het wolkendek open en verschijnt de baai van Kotor en het vliegveld van Tivat. Even later trekt het ook weer even zo snel dicht. Het uitzicht wisselt eigenlijk continue.
We dalen af en komen terecht bij het dorpje Dovi. Bij 1 van de mooiste huizen van het dorp is een meneer aardappels aan het poten. We beginnen een praatje, meneer heeft altijd gevaren en spreekt goed Engels. We worden uitgenodigd om een glaasje fris te komen drinken. Meneer en mevrouw zijn gepensioneerd en wonen in Kotor. Dit is hun zomerhuisje op ouderlijke grond. ‘s-Winters ligt hier veel sneeuw en kunnen ze hier niet komen. Ze vertellen ons dat het leven hard is sinds ze geen Joegoslavië meer zijn. Alle industrie is verdwenen en vooral de jonge mensen hebben het moeilijk hier. Er is veel corruptie en veel jonge mensen gebruiken drugs. Oftewel onafhankelijkheid heeft hier nog weinig positiefs gebracht. Veel mensen zijn naar de stad getrokken voor werk. We worden goed volgestopt met Fanta en biscuitjes. Na een uurtje besluiten we toch maar verder te lopen en bedanken voor de gastvrijheid.
Rond 14 uur zijn we terug bij ons hotel. ‘s-Middags liggen we lekker in het bloemenveld naast het hotel met een boek, gewoon even relaxen. In de avond komt de manager met een evaluatieformulier waar ons gevraagd wordt om iets te zeggen over de vriendelijkheid, het eten en drinken en hoe schoon het was. Graag willen we wat aanbevelingen doen zoals: lekkere stoelen op het balkon, andere muziek in het restaurant, info over de omgeving neerleggen e.d. Als we dit aan de manager vertellen gaat hij toch een beetje beteuterd kijken. We vonden toch alles goed. Ja, inderdaad het personeel was vriendelijk, het eten was goed en het was schoon. Maar wij wilde ze nu net even tips meegeven om het beter te maken, maar ook daar lijken ze hier nog niet helemaal klaar voor.
Zondag 25 mei 2014
Om kwart voor 8 zitten we weer alleen in het restaurant voor het ontbijt. We hebben weer de oude man die geen Engels spreekt. We proberen duidelijk te maken dat we graag een gekookt ei willen maar het enige wat hij zegt en weet is omelet. Dus krijgen we gewoon een omelet. We staan om 9 uur klaar voor ons vertrek, Vladko zou ons op komen halen. Echter om half 10 nog steeds geen Vladko. Als we hem bellen blijkt hij zich verslapen te hebben, vele excuses waarom. Hij beloofd iemand anders te bellen die vlakbij het hotel woont. En ja hoor na 10 minuten komt er een gare blauwe golf aanrijden met een niet zo frisse kerel erin. Hij scheurt over de smalle bergweg en om 10 uur worden we afgezet bij Krstac. Hier begint het wandelpad naar Kotor, een afdaling van ruim 900 meter. Onze koffers zal de kerel naar Perast brengen.
De afdaling begint met een vrij steil rotsig pad met veel losse stenen en keien. Het zonnetje schijnt ook al volop. Na een oude brug gaan we meer het bos in en wordt de afdaling iets minder steil. We genieten van de vele bloemen en vlinders. Regelmatig mogen we even genieten van het mooie uitzicht naar de baai. Rond 1 uur arriveren we na een flinke zigzag de berg af met prachtige orchideeën bij het 1e huisje van Kotor, nog hoog boven de stad. Hier kunnen we even iets eten en drinken en in de schaduw zitten. De dochter spreekt goed Engels en vertelt ons dat ze geiten en koeien hebben lopen in de bergen. Er loopt geen weg naar het huisje dus alles moet te voet naar boven worden gebracht.
Na een klein uurtje vervolgen we onze weg in de brandende zon en dalen af met de oude stadswallen aan onze linkerzijde. We worden nog opgeschrikt door een slang die ons pad kruist. Na een uur dalen zijn we echt beneden in de stad. De oude stad ziet er mooi uit maar we hebben eigenlijk niet zoveel zin meer om door de stad te dwalen. We nemen de bus naar Perast en gaan op zoek naar ons hotel Conte. Het hotel ligt prachtig aan de baai en de koffers staan al op ons te wachten. We krijgen een gezellige kamer met een mooi plekje om buiten te zitten. We eten ‘s-avonds in het restaurant van het hotel waar we een enorme keuze hebben qua vis. We hebben een plekje aan het water en een heerlijk diner.
Maandag 26 mei 2014
Voor deze dag was bewolking voorspeld en inderdaad in de ochtend zit het wolkendek helemaal dicht. We genieten eerst van een overvloedig ontbijt. Er zijn hier wel wat meer gasten dan in het vorige hotel maar het zit niet helemaal vol. Daarna pakken we de bus naar Kotor voor € 1 p.p. We halen een gratis plattegrond en dwalen heerlijk door het stadje. Het gaat zoals voorspeld regenen maar gelukkig blijft het bij druppelen. We dwalen wat langs het water en komen ook nog bij een gigantisch verlaten hotel Fjord welke prachtig gelegen is, maar geheel vervallen is. Vergane glorie op een werkelijk schitterende plek met uitzicht over de baai waar vandaag 2 cruiseschepen liggen.
In de middag besluiten we maar weer terug te gaan naar Perast. Je gaat hier ergens staan bij een zgn. bushalte en dan moet je maar wachten tot er een bus gaat. Bustijden hangen hier nergens op dus je hebt geen idee wanneer er een bus komt. Einde van de middag gaan we weer naar buiten als de wolken weer open trekken. We eten deze avond bij het hotel om de hoek, prima eten maar iets duurder dan in ons hotel.
Dinsdag 27 mei 2014
Deze ochtend worden we na het ontbijt wederom door weer een andere vriend van Vladko opgehaald, deze keer met een Audi. We worden gebracht naar Ledenice wat ongeveer een half uur rijden is. De zon schijnt weer deze dag. We starten nu met een zigzagpad omhoog. Wederom vele bloemen en vlinders, mooie uitzichten en regelmatig bomen voor wat schaduw. We komen alleen het dorpje Ubalac tegen waar 1 permanente bewoner is en waar we maar even naar zwaaien. Hij zat buiten onder een boom omringd met vele oude auto’s, oude gebouwtjes, dieren met belletjes en een grote groentetuin.
We steken een soort kam over en het pad wordt smaller, meer begroeid en stenig. Overal beestjes en ook allerlei versperringen op ons pad, die waarschijnlijk bedoeld zijn om dieren te weren, maar het ons ook erg moeilijk maken om hier te passeren. Dan komt een verlaten fort in zicht. Als we hier aan komen trekt de lucht net weer dicht en er komt een fris windje. We eten hier onze lunch op en genieten van het weidse uitzicht.
Na een half uurtje starten we met de afdaling. Het pad wordt hoe langer hoe slechter: veel struikgewas, onkruid, enorme stekels, spinnenwebben en koeienvlaaien. Ook slangen en hagedissen komen we tegen en daar schrikken we toch elke keer weer van. Het pad is af en toe onherkenbaar als pad en we moeten veel moeite doen om hier doorheen te komen zonder onze benen te breken. Uiteindelijk leggen we de 12,5 km af in 6 uur i.p.v. de 4,5 uur die op onze beschrijving stond. We zijn blij dat de laatste kilometer gewoon nog even asfalt was. ‘s-Avonds eten we naar volle tevredenheid weer in ons eigen hotel.
Woensdag 28 mei 2014
Rond 4 uur worden we wakker van de regen, de wind en het onweer. Dit is vast gevallen denken we dan maar. Ook als we aan het ontbijt zitten komt het met bakken uit de lucht en is de baai een grote grijze mist. Ons bootje dat ons over het meer zal zetten
plannen we maar om 9.30 uur. We varen eerst naar de 2 eilandjes in het midden van de baai. Op 1 van de eilandjes mogen we ook even van de boot af om foto’s te maken. Bij Dolji Stoliv worden we uiteindelijk afgezet en dan kan de volgende klim weer beginnen.
Het pad is weer stenig en behoorlijk glad door de regen. We stijgen door een kastanjebos omhoog. Sommige stukjes pad hebben het wel te verduren gehad door de regen. Rond 11 uur zijn we tot ongeveer 200 meter geklommen en bij het 1e kruis net voor het dorpje Gornji Stoliv. Hierna klimmen we door over een smal paadje. We zien zelfs nog hagelstenen liggen die in de ochtend zijn gevallen. Om 12 uur zijn we bij het zadel op 500 meter hoogte waar ook weer een kruis staat en een zgn. koeienpad. Echter we hebben nog geen koe gezien vandaag. Wel koeienpoep maar verder alleen slangen en hagedissen gezien. Tijd voor de lunch en dan snel verder want we hebben nog 11 kilometer te gaan.
We dalen en stijgen wat en om half 2 zitten we op ons hoogste punt, 700 meter. Daarna begint onze afdaling, af en toe komen we wandelaars en mountainbikers tegen, maar echt druk is het hier niet. We lopen over een kam met aan 2 kanten mooie uitzichten en ook hier weer veel bloemen. We komen nog langs een oud fort waar de geiten grazen op het dak. Daarna komen we nog bij een uitzichtpunt waar we een klein stukje voor om moeten lopen, maar die specifiek was aangewezen door Vladko. Hier hebben we een werkelijk prachtig uitzicht op de baai van Kotor met een net wegvarend cruiseschip. Daarna terug naar het juiste pad en weer zigzag naar beneden en waar mogelijk nemen we de shortcuts. Om 16.30 uur zijn we beneden in Kotor. We wachten weer tot er een bus komt die ons terugbrengt naar Perast.
Donderdag 29 mei 2014
De laatste keer genieten van het heerlijke ontbijt hier en weer afscheid nemen van het personeel en een aantal bewoners van Perast. Er wonen hier maar zo’n 200 mensen permanent en als je hier even bent leer je snel veel mensen hier kennen. De koffers zetten we bij de receptie, die halen we later op. Wij gaan lopend naar Risan, een dorpje 3 km verderop. Het wordt alweer snel warm in de zon en we verlangen weer even naar de bewolkte dag van gisteren. We komen eerst bij een oud klooster en we gaan op zoek naar de mozaïeken die voor het dorp zouden liggen. Uiteindelijk vinden we deze in het dorp, netjes overdekt en dus beschermd. We betalen hier € 2 entree om binnen te kijken. Erg druk was het er niet en de mozaïeken waren prachtig. Na nog even het kerkje en een bakker te hebben bezocht nemen we de bus terug naar Perast.
Om half 1 zijn we terug in Perast en besluiten we nog even op het dorpsplein te gaan zitten in de schaduw van de palmbomen. Er zit een man gitaar te spelen en we kletsen een tijdje met hem. Hij is altijd rechter geweest en verdient nu zijn geld door te spelen voor toeristen. Gemiddeld haalt hij zo’n € 400 per maand op en in de drukke toeristenmaanden wel € 1000 per maand. Hier spaart hij dan van voor de wintermaanden. Hij zegt dat je hier met € 350 goed kan rondkomen. Hij vertelt dat het gemiddeld maandloon hier € 450 is. Op het plein hangen nog meer aparte type’s rond die allemaal wel iets te verkopen hebben maar niemand is opdringerig.
Om half 3 komt Vladko ons ophalen met een mooi busje met daarin al 4 Belgische dames. Vladko heeft er flink de vaart in en deze keer nemen we een afgelegen grenspost waar niemand te zien is en waar we dan ook snel door heen gaan. Zonder verdere vragen passeren we beide douaneposten door alleen ons paspoort te tonen. We rijden door een mooi gebied maar met grote vaart. Iets na 4 uur worden we bij een poort van de oude stad van Dubrovnik afgezet. Dubrovnik blijkt te bestaan uit vel smalle steegjes en heel veel trappen. We slepen onze tassen omhoog de steegjes door en vinden het juiste steegje Ulica Palmotiveca en bij nr 15 toetsen we de code in die we ontvangen hebben en jawel de deur gaat open. Er staan 2 enveloppen klaar waarvan 1 met onze naam. We hebben kamer 1, een kleine kamer maar prima wat ons betreft. Gelijk de stad maar in, we verbazen ons meteen over de enorme drukte hier. Het is hier echt heel toeristisch. Er is veel keuze uit restaurants waarvan sommige je zeer actief proberen binnen te lokken andere helemaal niet. Deze avond eten we bij een pizzeria.
Vrijdag 30 mei 2014
We moeten weer even wennen hier. Met het raam open blijkt het nachtleven hier nog lang door te gaan en komt er zelfs om half 4 nog iemand al “kotsend” voorbij in ons steegje. Voor het ontbijt moeten we een paar straatjes verderop zijn bij het hoofdgebouw. Er staat hier van alles klaar en je kan ook nog dingen van de kaart bestellen. Het is een mix van mensen uit allerlei landen en snel wordt het druk. We gaan er snel vandoor en starten met een wandeling over de stadsmuren. We betalen hiervoor 100 kuna p.p. en moeten dan tegen de klok in over de muur lopen met vele andere mensen. Leuk om te doen al zijn de grote groepen Chinezen soms wat irritant, die willen echt overal een foto van en houden alles op.
In de middag besluiten we naar boven te lopen naar het fort. Het weer wordt echter iets minder, donkere wolken pakken zich boven ons. Ruim een uur klimmen we omhoog en dan hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de eilanden.In het fort bevindt zich een oorlogsmuseum over de oorlog van 1991-1995. Iets waar wij ons niet zo bewust zijn geweest maar wat hier heel veel impact heeft gehad. Dubrovnik was ook volop beschoten en flink beschadigd zoals we zien op een film en foto’s. Nog steeds zijn er kogelgaten te zien in de stad.
Als we weer buiten staan blijkt het opeens weer flink aan het regenen te zijn. Daarom duiken we het restaurant maar in voor een kop koffie. Omdat het niet op lijkt te houden met regenen nemen we dit keer de kabelbaan naar beneden. We eten in de avond bij Lady Pi Pi in onze straat. Het blijkt echt heerlijk te zijn. Ook zien we later hoe populair dit restaurant is want even later staat er een enorme rij voor de poort.
Zaterdag 31 mei 2014
Vroeg uit de veren om foto’s te maken van de stad zonder de hordes toeristen. Voor 8 uur blijkt de stad het domein van de busjes die overal goederen afleveren. Er zijn nog weinig toeristen op de been. Om 8 uur weer terug voor het ontbijt.
Deze dag gaan we kayakken. Na een korte instructie gaan we met zo’n 8 kayaks op weg. De zon schijnt, de lucht is strakblauw en er is een beetje wind. Op verschillende plekken liggen we even stil en wordt ons het e.e.a. vertelt over de historie van de stad, het eiland Lokrum en de oorlog. We kayakken ook nog een soort grot in. Het eiland Lokrum is beschermd en kan bezocht worden maar is niet bewoond. Er zijn rotsige stranden waaronder een naaktstrand. We moeten hier dus maar een stukje uit de kust blijven om deze mensen niet te storen.
Op het moment dat we rond het eiland kayakken komt er ook een enorm cruiseschip, de Regal Princess, onder vlag van Hamilton, Bermuda met naar blijkt 4200 mensen aan boord. We zijn toch maar klein bij zo’n gevaarte. We kayakken er omheen en zien dat de passagiers allemaal in oranje bootjes stappen om naar de wal te gaan. Wij steken over naar een strandje waar we de mogelijkheid hebben om te zwemmen en te snorkelen. Het water is koud en erg zout, alles slaat wit uit. Na een half uur vertrekken we weer en paddelen naar de Old Port, de oude haven, waar het behoorlijk druk blijft. Terug hebben we flink tegen wind en rond 13 uur zijn we terug, behoorlijk doorweekt.
In de middag lopen we nog rond door Dubrovnik, zitten we lekker op terrasjes en scoren we wat souvenirs. We eten ‘s-avonds bij het restaurantje van de vorige dag. We dwalen ‘s-avonds ook nog even door de stad en zien in de oude haven dat de laatste passagiers teruggebracht gaan worden naar het cruiseschip. Als de laatste mensen weg zijn wordt alles opgeruimd en is de kade weer leeg.
Zondag 1 juni 2014
Wederom een bewolkte dag met donkere wolken. Voor deze dag hebben we een auto gehuurd en kunnen we met een rode Toyota Aygo op stap. We rijden zonder veel moeite de stad uit richting Split. Al snel begint het te regenen. We besluiten naar het schiereiland Peljesac te gaan. We maken nog een tussenstop bij Mali Ston, oftewel “Kleine” Ston. Dit is verbonen met de “grote” Ston met een vestigingsmuur. We rijden in de stromende regen door een gebied met wijnranken. We stoppen af en toe onderweg om even rond te kijken en het weer wisselend van af en toe droog, druppelend tot stromende regen.
We komen af en toe op plekken waar we niet meer verder kunnen en dwalen gewoon lekker rond. Regelmatig stoppen we ergens om even iets te eten of te drinken. In Ston besluiten we maar de eten. Reinier probeert de lokale specialiteit: oesters, op 3 manieren klaar gemaakt voor iets meer dan een euro per stuk. Er komt gelijk een poes naast onze tafel zitten die hoopt op wat restjes. Je hebt hier veel straatkatten, de meeste zijn mager en zien er niet al te florisant uit. Maar deze kat ziet er wel gezond uit en geniet mee met ons visje.
Na eten regent het weer, de meeste winkels zijn inmiddels dicht en de meeste toeristen zijn ook verdwenen. Het is nog ruim een uur terugrijden naar Dubrovnik in het donker. Uiteindelijk leveren we onze auto weer heelhuids in.
Maandag 2 juni 2014
We wandelen deze dag naar de grote haven. De lucht is weer blauw met een enkel wolkje. In de haven ligt wederom een cruiseschip. We kijken hier rond en lopen daarna terug naar de oude stad. Vanuit de oude haven nemen we de ferry naar het eiland Lokrum. Op het eiland blijken heel veel pauwen rond te lopen die af en toe hun prachtige verenkleed tonen.
We lopen eerst helemaal naar boven naar het fort waar we een mooi uitzicht hebben en dalen daarna weer af door het bos. Om 19 uur nemen we de laatste boot terug naar de stad. Bij ons favoriete restaurant blijkt een lange rij te staan dus kiezen we deze keer maar voor een ander restaurantje. Helaas niet zo’n succes.
Dinsdag 3 juni 2014
Voor de laatste keer worden we wakker in Dubrovnik. De koffers zijn gepakt en die zetten we alvast bij de receptie, om later op te halen. We hebben nog even tijd om de stad in te gaan. Het is weer zonnig en warm. We bekijken even wat de handigste route is om naar de bushalte te lopen door alle steegjes. We drinken nog even koffie in ons favoriete café in het steegje, ze kennen ons hier al. Daarna op weg naar de bushalte en de bus naar het vliegveld. Hier moeten we helaas nog wel 45 minuten op wachten. De vlucht gaat voorspoedig en zo staan we aan het begin van de avond weer op Nederlandse bodem.