Nicaragua week 2

Woensdag 13 december 2017 – Touristtrap

Samen aan een ontbijt met toast, jam en thee. We willen niet nog een dag binnen zitten dus trekken we toch het nevelwoud maar in voor een wandeling van 1.5 uur. Helaas weer niet veel te zien behalve enkele vogels hoog in de bomen en een soort loopvogel. We vinden dit toch wel een verschil met Costa Rica. Daar zagen we wel meer dieren.

Helaas is er op de lodge werkelijk niets te koop. Wij zijn al een eind door onze noodvoorraad heen van tussendoortjes. We vragen of we misschien bananen kunnen kopen. Tja nou dat kon dan wel:voor 5 bananen $2. Wij schieten in de lach van dit absurde bedrag. Die bananen groeien hier in de tuin. In Matagalpa hadden we een hele tros voor 25 cent. Oftewel daar bedanken we voor, dan maar geen bananen. Alles is hier flink geprijsd en de kwaliteit van het eten laat te wensen over. Die rijst met bonen bij onze vorige adresjes was zo gek nog niet.

Na de koffie en thee (waar vandaag geen bonnetje van kon gemaakt worden omdat het te weinig was????) maken we een wandeling over de koffieplantage. Een flinke plantage welke er netjes uitziet en alles uitgedacht en groots is opgezet. Ook flinke kassen met groenten en kippen, koeien en varkens zijn er ook in grote getalen. De werknemers wonen in een soort dorp op de plantage. We hadden nog een stille hoop dat hier misschien een winkeltje zou zijn. Maar nee, alleen een mini schoenenwinkel.

Om half 2 terug bij onze cabana. We gaan weer eens voelen of we warm water hebben. En zowaar de douche is nu wel een keer warm, daar moeten we dus maar even gebruik van maken. Want als we wachten tot het einde van de middag: dan staan we weer onder een koude douche.

Omdat we toch wel honger hebben wagen we ons maar weer in het restaurant voor een soepje. We proberen duidelijk te maken dat de koffie en thee van die ochtend ook nog op het bonnetje moet maar dat resulteert in weer koffie op tafel en een bonnetje met alleen maar soep. We worden hier wel een beetje melig van en we laten het maar zo. We verbazen ons ook over het vele personeel wat hier letterlijk staat duimen te draaien. Goed om morgen weer te kunnen vertrekken.

Donderdag 14 december 2017 – Onderweg

We verlaten Selva Negra vandaag en daar zijn we bij om. Om iets na 9 uur komt Hector voorrijden. Hij heeft ons eerder van Managua naar Matagalpa gereden. Op ons verzoek rijden we nog even door Matagalpa voor geld wisselen, brood en bananen. We hebben een rit van bijna 4 uur voor de boeg.

We rijden eerst een stuk weg waar we eerder ook hebben gereden. Dan gaan we verder westwaarts. Het is strakblauw en we kunnen ver kijken. Zo krijgen we een aantal vulkanen goed in zicht. Het landschap verandert. Het wordt meer dor, de bomen veranderen en als we even uitstappen voelen we de hitte en de warme wind. Van de koffiefarms komen we in het gebied van de suikerrietplantages. We hebben een korte stop bij een benzinestation om nog even iets te drinken in te kopen. En dan op naar de volgende stop: de Jacinto Mudpools.

Op de weg vind je hier vooral heel veel Toyota’s en dan vooral de Hilux. In zo’n pickup lan je werkelijk alles vervoeren: natuurlijk spullen, maar vooral ook mensen en dieren. Verder zie je vele vrachtwagens, soms heel oud waar zwarte wolken uit komen en de zgn. “Chicken” bus. Het lokale vervoer in soort schoolbussen, vaak in allerlei kleuren geschilderd. Altijd volbeladen met mensen, soms ook hangend aan de achterkant of bovenop. Ze rijden altijd een vaste route en afhankelijk van de afstand 1 tot 3 x per dag.

Al het leven speelt zich hier ook af langs de weg. Er lopen koeien, varkens, zwerfhonden maar vooral ook veel mensen vlak langs de weg. In de stadjes is er volop bedrijvigheid, in de dorpen en langs de wegen zien we mensen vaak ook zitten of liggen in de hangmat. Kinderen spelen vaak. Ze hebben nu ruim 2 maanden vakantie.

Bij de Mudpools blijkt het heel heet te zijn, gelukkig is er een windje. We betalen $2 entree p.p. en Hector is onze gids. Er lopen hier ook veel kinderen. Die fungeren hier meestal als gids en verdienen zo een centje bij. Ook wordt er “medicinale” klei uit de modderpoelen verkocht in plastic zakjes en allerlei voorwerpen die ze van de modder maken.
Hector leidt ons rond. Hier geen hekjes, je kan overal lopen maar het blijft oppassen. Er ontstaan steeds nieuwe poelen en andere verdwijnen. Eigenlijk is het 1 grote krater. Een meisje voegt zich bij ons en vertelt ook het e.e.a.. We geven haar ook maar iets en bij de auto delen we maar een paar koekjes uit.

We moeten dan nog ruim een uur rijden naar Hato Nuevo. We komen nog hele rijen nieuwe auto’s tegen. Die zijn net aangekomen bij de zeehaven Corinto en rijden in colonne naar Managua. Deze keer vooral kleine wagentjes die hier steeds populairder worden. De echte dure wagens worden per vrachtwagen vervoerd, de Mercedessen en BMW’s. De weg die we rijden eindigt in Potosi en dat is ook gelijk het einde van Nicaragua. In Chinandega, een redelijke stad, vragen we een paar keer de weg. De bewegwijzering is niet zo best hier.

Maar uiteindelijk komen we via een vreselijk slechte weg omhoog bij echt een prachtige plek: Hato Nuevo. Wat een verrassing en wat een uitzicht. We zitten hoog boven de bomen en al die geluiden van vogels. Ook worden we gelijk bekogeld met soort minipeertjes door een eekhoorn. De eigenaar spreekt Engels dus dat is prettig. We drinken samen met Hector nog een glas Hibiscussap en dan gaat hij terug richting Matagalpa. Het is dan 16.00 uur. Wij genieten op het buitenterras in de hangmatten van alle geluiden. Om 18.00 uur krijgen we een uitgebreid maal met salade, kip, rijst en groente. Helaas gaat het bij Leontine nog niet helemaal ok met de darmen. Dat wordt vroeg naar bed.

Vrijdag 15 december 2017 – Op het water

De dag begint hier vroeg met allerlei vogelgeluiden. Rond half 7 zijn we eruit en struinen we rond het huis op zoek naar de vogels die zo mooi kunnen zingen. Om 7 uur zitten we buiten aan ons ontbijtje: ei, rijst met bonen en broodjes met grapefruitsap. Wat een rust hier en al die natuur. Na het ontbijt pakken we de rugzak voor een dagje uit. We gaan varen in de mangrove van Padre Ramos. Een half uurtje voor we vertrekken komen de mannen die in de tuin aan het werk zijn naar ons toe en ze gebaren dat de camera mee moet. We worden meegenomen de tuin in om te kijken naar een boa constrictor. Zo’n joekel van een slang in je tuin dat is wel bijzonder. Hij verroert zich niet.

Om 9 uur komt er een luxe wagen met moeite het slechte pad op gekropen. Dit is onze taxi voor vandaag. Echt stapvoets gaan we de heuvel weer af. We kunnen iets meer dan 10 km over de asfaltweg. De afslag naar Padre Ramos blijkt nog eens 12 km gravelroad. We worden regelmatig ingehaald door allerlei voertuigen die een stuk harder gaan. We passeren vele hutjes met puntige daken van een soort riet. Overal scharrelen kippen, varkens en honden rond. We passeren eerst een ander dorpje. We zien nu de zee en vele kleurige boten op het strand.

Om 10 uur arriveren we bij onze eindbestemming voor vandaag ecolodge “La Trinchera”. We worden opgewacht door Carlos. Hij is onze gids vandaag. We lopen naar de boot die even verderop ligt. Daar wacht een man met zijn dochter op ons. Het is trouwens goed warm vandaag. En met de boot vangen we gelukkig wel wat wind. We gaan de mangrovebossen bezoeken. De vaarwegen worden steeds nauwer.

We stoppen nog om even naar een uitkijkpunt te klimmen. Tussen de takken en dor struikgewas over een helling is niet zo handig op je sandalen die helemaal nat en modderig zijn maar we hebben het volbracht met mooi uitzicht over het gebied. We gaan daarna nog dieper de mangrove in en moeten soms met de hand de boot voortduwen. Het is zo smal en de motor zou vastlopen in de takken en stammen.

We gaan uiteindelijk nog naar een soort strandje. Hier kunnen we even pootje baden in de modder. Je zakt hier zover weg in gewoon warme modder dus de sandalen maar uit voor we ze kwijt zijn. . Ook het water is heerlijk van temperatuur. Daarna is het tijd om terug te gaan. Bij aankomst op het strand loopt er een familie biggen op het strand dat is wel een bijzonder gezicht.

We lopen terug naar de ecolodge. De buren hebben een winkeltje. Hier kunnen we uit een soort koelbox ons visje kiezen. Ook nemen we gelijk nog iets te drinken mee. Ze gaan voor ons een lunch bereiden maar dat duurt nog even. Uiteindelijk hebben we om 15.00 uur een heerlijk gegrild visje voor ons op het bord met rijst en gestoomde groente. En die smaakt echt voortreffelijk.

De taxichauffeur die al die tijd op ons heeft gewacht brengt ons terug naar Hato Nuevo. Maar we stoppen nog even bij het strand van Jiquilillo met de gekleurde boten. Er is hier nu volop actie. Er worden boten de zee in geduwd en de lokale bus komt voorbij. Uiteindelijk zijn we om half 5 terug bij de lodge. Tijd voor een koude douche. We raken er steeds meer aan gewend.

Als het donker wordt gaan we op zoek met de zaklamp naar de nachtdieren. Er komt een dier met een lange staart over het dak gelopen en deze verdwijnt even later in de boom en we zien de vleermuizen rondvliegen. En de vogels met de kroontjes op hun kop blijken met z’n allen vlak voor onze kamer in de boom te zitten. En die verroeren zich niet. ‘s-Avonds eten we wat later en delen we samen een portie heerlijk rundvlees. De porties zijn hier echter zo groot dat wij er samen makkelijk van kunnen eten.

Zaterdag 16 december 2017 – City Life

Met pijn in ons hart verlaten we het paradijsje Hato Nuevo. De laatste keer eten we buiten terwijl de eekhoorn peertjes naar beneden gooit en de vogels zingen. Om kwart voor 9 komt er een Toyota Hilux voorrijden van Tierra Tours die ons naar Leon gaat brengen. Dit is ongeveer 1.5 uur rijden.

Behalve een fotostop bij de San Cristobal vulkaan rijden we in 1 keer naar de stad Leon. We zien onderweg op thermometers dat het 32°C is. We gaan nog verlangen naar de koelte van het noorden. Zigzag door de stad worden we netjes afgezet bij ons hotel. We laten de koffers achter in de kamer en gaan gelijk de stad in. We zijn net de deur uit als er uit een winkeltje een mega bruidstaart naar buiten komt. En waar wordt deze ingeladen: ja wel in de pickup truck?.

In de stad is er altijd iets te zien en er gebeurt van alles. Er is een markt op het plein bij de kathedraal. Heel veel souvenirs, prullaria, plastic speelgoed, hangmatten maar ook mooie vaasjes. Ook is er een overdekte markt. We willen ook nog even geld wisselen dus gaan op zoek naar de zgn. ‘Coyotes’ die op straat geld wisselen. De euro’s worden zo cordobas. Heel gemakkelijk.

We struinen door de stad langs vele winkeltjes, mooie en minder mooie kerken, pleintjes en stalletjes langs de weg. Ze houden hier ook wel van harde muziek. In vele winkels staan grote boxen of er rijden wagens rond met grote boxen op het dak. Vervoer gaat hier met fietsriksja’s of soort vrachtwagentjes en er zijn ook nog oude bussen. Op een lokale markt kopen we bij een rijdend bakkerskarretje 2 koeken met ananas en met wat te drinken gaan we rustig op de hoek van een straat eens kijken wat er allemaal langs komt.

‘s-Middags nemen we een kijkje in de grote Kathedraal: de Basilica La Asuncion. Er is een dienst voor een examen van iets van een medische faculteit. De mensen zijn allemaal prachtig gekleed. Voor $3 nemen we ook een kijkje op het dak van de kathedraal. Het kaartje kopen we aan de ene kant en aan de andere kant zit een ongeïnteresseerde bewaker die de kaartjes mag knippen. Een smal trapje voert naar boven. Boven hangen klokken die in Nederland gemaakt zijn. Om op het dak te mogen moeten de schoenen uit. Het dak bevat witte koepels (waar we niet op mogen klimmen) en we hebben uitzicht op vele vulkanen die Leon omringen.

We kopen nog iets te drinken in en gaan even relaxen op ons balkonnetje. Ook weer eens een warme douche dat is best luxe. We eten bij een pizzeria en gaan daarna de stad in. De temperatuur is nu heerlijk en het is heel druk in de stad overal nog kraampjes en veel muziek (vooral heel hard  en alles door elkaar heen)en kinderen die aan het spelen zijn. En heel de stad lijkt op de been te zijn. Het is erg gezellig.

Zondag 17 december 2017 – Klim naar Vulkaan Telica

Zondagochtend voor ons is uitslapen. Na het ontbijt gaan we eerst naar Tierra Tours om de Telica Twilight tour te boeken. Deze vertrekt vandaag om 14.00 uur. In de stad is het een stuk rustiger dan gisteren. Veel winkeltjes zijn dicht, en niet alle kraampjes zijn open. We struinen nog door een stuk stad waar we eerder nog niet geweest zijn. Hier komen we terecht bij een evangelische kerkdienst in een soort hal. Het geluid schalt ons al enkele blokken van te voren in de oren. Alle kerken zijn hier open en tijdens diensten kan iedereen in en uit lopen. Het is een swingend gebeuren.

Om 14 uur zijn we bij Tierra Tours waar we de 2 andere gasten ontmoeten die met ons mee gaan de Duitse Cina en haar vriend de Colombiaan Juan. Ze hadden elkaar ontmoet in New York waar Juan woont en werkt. Gezellige gasten waar we de lange rit van bijna 2 uur rijden mee kletsen. 3/4 van de rit is off road en de 4wd moet hard werken.

Bij aankomst start de wandeling omhoog van ongeveer een uur. Het is bewolkt geworden en er staat een stevig windje. Onderweg hebben we mooie uitzichten van de omgeving en andere vulkanen. Boven gekomen zien we een krater vol met gassen en stoom. We maken wat foto’s en lopen dan naar de andere zijde van de krater om de zonsondergang te zien. De wind trekt steeds meer aan en is stormachtig te noemen. We kunnen ons nauwelijks staande houden. De stof van het vulkaanas waait in onze ogen, dus zodra de zon onder is gaan we terug naar de krater.

Daar zien we in het donker nu door de zwaveldampen de lava gloeien beneden. Met onze zaklampen dalen we weer af, dit is best tricky dus voorzichtig aan. Op de terugweg door de bush wordt door onze rastafari chauffeur meerdere malen gestopt, als hij weer wat aan wild gespot heeft. Meerdere rustende vogels op de takken die ‘s-nachts geen vin verroeren, een mega rups, een grote tarantula spin die over wil steken, en een vos die over de weg speert.

Rond half 9 weer terug in Leon. Bij El Padrino wordt ons een pizza en bier aangeboden. Deze verorberen we met Juan en Cina. En we bestellen er nog maar 1 bij. Het werd nog gezellig en laat voor ons doen deze vakantie. Om 22.15 terug op de kamer klaar voor een douche waar net de kou vanaf is, maar dat zijn we onderhand gewend.

Maandag 18 december 2017 – Vulcano Sandboarding in de regen

Net bekomen van de eerste vulkaan waarbij het stof echt overal terug te vinden was, staan we na ons ontbijt om 8 uur weer klaar voor de volgende vulkaanervaring. We gaan vandaag naar de Cerro Negro vulkaan. De baby onder alle vulkanen hier, ontstaan in 1850 en al meer dan 20 keer uitgebarsten en steeds hoger groeiend. Na 20 minuten wachten besluiten we maar gewoon gelijk naar het kantoor te lopen. We krijgen hier een mooi geel shirt en we wachten op de andere mensen: 2 meiden uit Columbia, 2 uit Frankrijk en een Nederlands meisje. Tevens onze nieuwe vrienden van gisteren maar die bleken opgehaald te zijn door het verkeerde bedrijf. Dus Juan en Cina voegen zich even later ook bij ons. Nog even inkopen doen en dan weer 1.5 uur hobbelen.

Bij aankomst krijgen we allemaal een board en een rugzak met equipment. We nemen alleen het hoognodige mee. Rond de vulkaan zijn wel veel wolken ontstaan en de zon is weg. Dat maakt de klim van een uur minder zwaar maar halverwege wordt de wolk regen. En er wordt ons vertelt dat het hier eigenlijk nooit regent.

We kunnen eerst nog wel in de krater kijken waar allerlei gassen uit kleurrijke gesteenten oprijzen. Even later ontneemt de regenwolk alle zicht. Dit is wel jammer omdat we ook niet zien waar we naar beneden gaan. We hijsen ons allemaal in een te groot soort teletubbie overall en met handschoenen en een veiligheidsbril en een doek voor je neus en mond zien we er schattig uit.

We dalen nog een stukje af door het mulle lavazand in de hoop dat het zicht beter wordt. Helaas de regen wordt niet minder en het zicht helaas bar slecht. Het boarden ging uiteindelijk niet zo snel en makkelijk als we hadden gehoopt. En doordat de bril helemaal natregende zag je ook niet waar je heen ging. Wel jammer. Doorweekt en van top tot teen onder het zwarte lavazand staan we weer beneden. De foto’s van onze mooie outfits staan op de kleine camera en die heeft geen wifi dus deze zullen even op zich laten wachten. Helaas geen foto’s van het sandboarden omdat er geen zicht en regen was.

Als we uiteindelijk alle 9 beneden staan breekt de zon weer door. Wij moeten echter weer terug naar León. Wederom sluiten we de trip af met bier en pizza bij El Padrino. We kletsen nog een tijdje en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. Voor ons ging deze naar de douche om al dat zand weg te spoelen en droge kleding aan te doen.

In de middag vermaken we ons nog in het centrum en ‘s-avonds gaan we eten bij Carnivoro, een steak restaurant. En onverwachts komen we onze nieuwe vrienden hier weer tegen. We maken er een gezellig etentje van als afscheid. Morgen gaan we ieder weer naar een andere bestemming.

Dinsdag 19 december 2017 – Vast in de krater

De koffer wordt weer gepakt, het is tijd om Leon te verlaten. We hebben ons hier wel vermaakt. Om lwart voor 9 staat er alweer iemand voor de deur om ons op te halen. We hebben een rit van 2 uur voor de boeg. Eerst zien we nog suikerrietplantages maar daarna vooral veel grasland met vele koeien. We rijden een heel stuk door Managua, de hoofdstad met 1.3 miljoen inwoners. Druk verkeer, een en al reclameborden langs de weg en nauwelijks borden welke aangeven welke richting je op moet. Gelukkig weet onze chauffeur wel de weg.

Rond 11 uur arriveren we via een steile weg omlaag bij Ecolodge La Abuela. We krijgen hier een leuk hutje met uitzicht over het kratermeer Laguna de Apoyo. Helaas zitten we wel direct naast de volière met parkieten die gezamenlijk heel veel herrie kunnen maken. Het is zwaar bewolkt vandaag en onderweg hadden we af en toe regen.

We besluiten als lunch maar een club sandwich met kip te bestellen. De prijzen zijn hier pittig. $7 voor een sandwich en wat je dan krijgt is wel erg teleurstellend. We krijgen een beetje een deja vu. We besluiten de wandelschoenen maar aan te trekken om een stuk rond de krater te lopen. Het is te ver om de krater helemaal rond te lopen. Wij blijken wel de laatste lodge te zijn. We passeren private terreinen en letterlijk verlaten terreinen. Maar ook mensen die in hutjes hier wonen. We spotten enkele vogels maar dat was het wel. Het is toch wel heel anders dan Costa Rica waar de we overal wel dieren konden spotten. Ook blijkt uit de wolken opeens een vulkaan te zijn gekomen aan de overkant van het meer. Soms is die te zien soms verdwijnt ie weer geheel on de wolken.

Na 2 uur zijn we weer terug. De lucht is nog donkerder geworden en het gaat regenen. We laten de duik maar voor wat het is. Wij nemen maar eens een koude douche, we kijken er nu al niet meer van op. Helaas geen echte zonsondergang i.v.m. de dikke bewolking. Het wordt snel donker. De parkietjes zijn gelijk in ruste en de vleermuisjes worden wakker. Het diner is redelijk te noemen maar we blijven het een flinke prijs vinden. En achteraf blijkt er ook nog van alles bij te komen. Morgen tijd om naar Granada te vertrekken. We hebben geregeld dat we eerder worden opgehaald.

Lees verder over onze avonturen in de 3e week